Safae el Khannoussi - 3 - ( )

Vannacht zat ik weer in de kluwen van mijn dromen verstrengeld (het witte eenpersoonsbed is zo smal dat ik me klein moet maken om er niet vanaf te donderen, en toch heb ik, tegen mijn gewoonte in, aan één stuk door geslapen, wat betekent dat ik me uit de ene droom in de andere heb geworsteld. Dit is wat ik me nog kan herinneren: aan de rand van een stad die ik nooit eerder heb bezocht, gelegen op de kruin van een droge heuvel met lemen huisjes en, hoewel nog bewoond, zo uitgestorven dat haar inwoners in een mysterieuze slaap leken te zijn verzonken – aan de rand van die stad bevond zich een fort, een mysterieus bouwsel van onbekende afmetingen, dat niet de hoogte in was gebouwd, maar tientallen meters de grond in. Dat vertelde een gids, een vrouw die een doek om haar hoofd had gewikkeld tegen de zon, en in haar hand een witte zomerhoed vasthield die ze me aanreikte. Men kon op verschillende plekken door een gat in het plafond één van de ruimtes in kruipen, alleen was dat sinds een paar jaar verboden omdat er een Franse toerist voorgoed was verdwenen. Wat we nog wel konden bezoeken, was het begin van een zijvleugel van het fort, waarvan de ingang zich gek genoeg bevond in een kiosk. Vanachter de toonbank werd een gordijn opzij geschoven door een donkere hand, een hand als een schaduw, en we belandden in een hellende gang waarvan de gids zei, dat die zich vertakte in tientallen gangen. Maar niemand durfde de witte grens te passeren: een zonnestraal die door een barst in het plafond een paar meter verderop een rechte horizontale lijn over de vloer trok . In de clandestiene wandelgangen van die lang verlaten plek, zei de gids, leek er weer sprake te zijn van menselijk leven. Sinds een tijdje rook het er naar urine, op sommige plekken sterker dan op andere, de stank werd sterker naarmate je dieper het fort in bewoog, en de grond lag bezaaid met lege verpakkingen.Al was het niet duidelijk wie of wat achter de troep zat, het moest een mens zijn die regelmatig zijn uitweg vond naar het bovengrondse. Maar als je het mij vraagt, zei de gids, gaat het niet om een volwassen persoon, maar een kind. Het is een kind dat hier woont.) En toen ik wakker werd, sloot de ochtend me in, met zijn witte hemel, zijn zachte kilte, zijn tientallen ramen waarachter fantomen onbestemde tekens van leven signaleren. Ik pakte mijn telefoon om te getuigen van hoeveel doden er vannacht in Gaza zijn gevallen, hoeveel gewonden, de echo van het woord genocide, pagina, na pagina, na pagina, ja, ik bekijk alles alsof ik als getuige op het tribunaal moet verschijnen, ondanks de herhaaldelijke waarschuwingen van Thomas, die mij behoedt maar niet zichzelf.Ik leg de telefoon weg en blader door mijn boeken. Buiten verliest de ochtend zijn onschuld. Het is alsof we ons aan de rand van de wereld bevinden, weggestopt in grijs gebied, waar een dichte mist heerst die niet meer wegtrekt.