Safae el Khannoussi - 1 - Proloog over zwijgen

1| Vanuit mijn studio aan de rue al Khalil in Rabat ben ik de hele dag in Amsterdam. Er zijn mails, er zijn gesprekken, er zijn momenten waarop ik verstrooid naar objecten zoek die het ene moment nog ergens liggen, het andere niet meer – en de koffie is telkens op. Pas ’s avonds laat wanneer er geen bericht meer is om te beantwoorden, besluit ik een wandeling over Boulevard Mohamed V te maken. Op dit tijdstip lijkt het in dit deel van de stad alsof je je in de gangen van een verlaten residentie bevindt. De vrouw die altijd al haar hebben en houden bij zich lijkt te hebben en die iedere avond op haar gebruikelijke plekje naast de eettent zit, vraagt hoe het gaat, ik kaats de vraag terug en ik realiseer me dat ik al een paar uur mijn stem niet heb gebruikt. Uit het stationsgebouw lopen de laatste passagiers van de dag, de klok van het station loopt niet gelijk met die van het postkantoor verderop. Een stormachtige wind rukt op, onder de bomen regent het takken, en dan komt de bui en ik steek rennend de boulevard over en schuil in de galerij van het parlementsgebouw: we zijn met vier, twee wachters, ik, en een man die hurkend zijn met tassen overladen motor in de gaten houdt. Ik sta met mijn gezicht naar het station, de galerij strekt zich rechts van me uit, langs de flank van het gebouw in een bocht, verdwijnt, en de witte verlichting lijkt gedimd te worden naarmate je er langer naar kijkt. Ik ga naar huis, ik trek mijn doorweekte kleren uit.

Ik sluit de deur tegen de koude van de dageraad voordat ik ga slapen.

2 | Zoeken, schrijft Alejandra Pizarnik, is geen werkwoord maar vertigo. Ik wil geen slachtoffer van mijn obsessies zijn, maar ik kan in niets anders uitdrukking vinden.

3 |Het is laat. We zitten in een bar. M. heeft klamme handen en hij maakt grappen waar hij zelf het hardst om lacht. Als niemand kijkt veegt hij de verveling van zijn gezicht. H. legt me minutieus uit hoe je mahia maakt van dadels. Iemand vraagt wie er volgende week meegaat naar het zuiden, naar Zagoura. Ik zeg dat ik niet kan, dat ik op een festival in Den Haag ga spreken. Wat heb jíj te vertellen? vragen ze.Ik ben blij dat zij straks niet in het publiek zitten. Het plan voor de rest van de avond wordt besproken, een nieuwe bedacht, het initiële heroverwogen. We zijn het in niets met elkaar eens behalve dat het hoogtijd is om te vertrekken. Ik maak aanstalten om naar huis te gaan, ik zeg ‘ik ga’ en trek mijn jas aan. Drie uur later zit ik alsnog te luisteren naar een luidruchtig monoloog over hoe ook links-Marokko elkaar naait, een statement dat van alle kanten wordt becommentarieerd. Besloten wordt over dit soort onderwerpen beter niet in zo’n toestand te spreken, alsof het een echtelijke ruzie betreft. – Er zit één man tussen die de hele avond niks zegt.