Dario Goldbach - 1 - Proloog

Ik ben schrijver. Dat durf ik nu te zeggen. Terwijl ik vijf jaar zat te klooien aan Vier Weekenden, mijn novelle, durfde ik dat niet. Toen het via PIP de eerste uitgave ter wereld werd met een dranksponsor, Jägermeister, durfde ik dat niet. Toen de gelimiteerde uitgave binnen de kortste keren uitverkocht, durfde ik dat niet. Toen ik een contract tekende bij De Arbeiderspers voor een debuut, durfde ik dat niet. Toen ik na veel twijfelen mijn baan bij The Crave Festival opzegde om de kille diepte van het schrijverschap in te springen, durfde ik dat niet. Toen mijn debuut, De Man die Alles Had, een herdruk en een herdruk en een herdruk kreeg, durfde ik dat niet. Maar toen ik, als de correcte linkse jongen die ik ben, nietsvermoedend mijn wekelijkse Groene Amsterdammer uit mijn postbus plukte, en ik de speciale Crossing Border bijlage vond, gingen mijn nekharen overeind staan. Het zal toch niet?

Ik opende de bijlage op mijn eettafel en vergat plaats te nemen. Staand, half gebukt, sloeg ik verwoed pagina’s om. Langs Teju Cole, langs Zadie Smith, langs Claire-Louise Bennett, langs Sef. Ik las geen woord van de interviews, essays, columns, ik zocht enkel en alleen naar één ding: ik wilde in die bijlage staan, een bijlage waarvan ik twee minuten eerder het bestaan nog niet kende. Ik moest in die bijlage staan. Want nog veel belangrijker dan wél genoemd worden in de Crossing Border bijlage van de Groene Amsterdammer, is het niet niet genoemd worden in de Crossing Border bijlage van de Groene Amsterdammer. Overgeslagen worden zou mijn tere schrijvershartje genadeloos in tweeën splijten. Ik zou verdrinken in eenzaamheid als een manuscript op een slush pile.

Met elke pagina die ik omsloeg zakte de moed dieper in mijn schoenen. Opeens twijfelde ik aan alle keuzes die mij hadden gebracht naar dat moment, half gebukt aan mijn eettafel bladerend in de Crossing Border bijlage van de Groene Amsterdammer. Lafhartig sloeg ik de laatste pagina om, overtuigd van mijn eigen falen. Maar daar, op die laatste pagina, onderaan, in dat lettertype zo karakteristiek voor de Groene, mijn naam. Direct onderging mijn emotionele huishouding een opmerkelijke transformatie. Ik was niet eens blij dat ik in de Crossing Border bijlage van de Groene Amsterdammer stond. Ik kon mij namelijk onmiddellijk geen wereld meer voorstellen waarin het niet zo zou zijn.

Ik ben uitgenodigd om mee te doen aan The Chronicles. Een project dat Crossing Border sinds 2009 elk jaar organiseert. Vijf opkomende schrijvers worden gekoppeld aan vijf opkomende vertalers, samen worden we in een hotel gehuisvest en krijgen we toegang tot het festival. We schrijven vijf stukjes: een proloog, één voor elke dag van de festiviteiten, en een epiloog. Mijn vertaler is de Hongaarse András Szőnyei, een man die ik nog nooit heb ontmoet, een man wiens naam ik sowieso verkeerd uitspreek, maar een man die ik vertrouw. Die ik moet vertrouwen, want het is de man die mijn schrijven op de meest intieme manier zal leren kennen.

The Chronicles. Radna Fabias, Dean Bowen, Lize Spit, Sebastiaan Chabot, Simone Atangana Bekono. Niet de minste gingen mij voor, en nu mag ik. Maar gaat het wel goed komen? Wat als ik geen woorden weet te verzinnen? Wat als ik mijn deadlines niet haal? Wat als ik verdwaal in de nacht en pas dagen later mijn weg naar het toetsenbord terugvind? Wat als ik niet goed genoeg ben? Wat als ze me per ongeluk in de Crossing Border bijlage van de Groene Amsterdammer hebben gedrukt?

Natuurlijk niet. Alles komt goed. Niemand kan me wat maken. De wereld ligt aan mijn voeten. De toekomst kenmerkt zich door whiskey, bubbels, oesters en literatuur vanwege één onmogelijk te weerleggen feit. Ik ben schrijver.