Alara Adilow - 3 - Kern

Ik las dat als je een traumatische herinnering hebt en deze niet in taal kunt omzetten, dat het zich dan op een fysieke manier uit. Om pijn en een nare herinnering om te zetten in taal, helpt om ermee om te gaan. Verder doet een trauma ook iets anders, namelijk het creëert stilte, doordat een herinnering of misdaad uit het geheugen wordt gehaald om de zelf te beschermen, verdwijnt het onrecht. In bredere context denk ik dat ik de stilte zie als iets dat literatuur altijd wil ontmaskeren, wil openbreken. Waar die stilte zich ook bevindt. Want literatuur gelooft ook in het geven aan taal, aan datgene waar geen taal aan gegeven kan worden. Los van het schrijverschap, ervaar ik Crossing Border als een entiteit die meewerkt om verzet te bieden tegen stilte, om te laten zien dat de stilte nooit leeg is. De stilte zelf eem macht is, soms zelfs een monster, maar zeker iets dat veel geweld kan aanrichten. Die stilte moeten we altijd bestrijden. Om de stilte te bestrijden is het ook belangrijk om te luisteren, omdat - zoals Levinas zei - de brug naar God in het gelaat van een ander zit. Kan het zijn dat we God alleen kunnen vinden in de gedichten van een ander, in de teksten van een ander? Hoe beter het contact is dat ik met anderen heb, hoe hechter en dieper dat contact is, hoe gelukkiger ik ben, hoe meer ik in mezelf geloof, hoe kritischer ik ben. Zoals Crossing Border, ben ik een entiteit die bestaat uit vele stemmen. Soms is het niet makkelijk om naar een ander te luisteren, soms zelfs kwetsend. Toch denk ik dat we moeten blijven proberen, er zit altijd zoveel achter wat mensen zeggen, altijd een geschiedenis, achter een geschiedenis achter een geschiedenis, een verhaal achter een verhaal. Of we het nu hebben over seksisme, racisme, queerfobie, islamofobie, antisemitisme, of zelfs mensen die heteros haten, heterofobie. Er worden soms uitspraken gedaan waar je misselijk van wordt. Maar nu ben ik een boek over trauma aan het lezen, en het gaat veel over hoe sommige mensen hun autonomie verliezen, niet meer kunnen zijn wie ze echt zijn. Voor mij is er altijd de vraag: waar komt het geweld vandaan, wat is de bron van het geweld waaraan we allemaal zijn blootgesteld zijn? Kring in een kring, in een kring. Ik ben dankbaar dat ik zelf schrijver ben, mijn stem, mijn pen, mijn blik. Was het een zegen? Voor hetzelfde geld was mij iets overkomen, een trauma, en waren mijn cognitieve vaardigheden aangetast, mijn capaciteit voor empathie, mijn vermogen om te denken. Heb ik niet gewoon geluk gehad? Elke dag sta ik op en vraag ik mezelf wat genegenheid is, als ik wel genegenheid voel, wat het voor mij betekent. Gisteren sprak ik nog met iemand naar wie ik erg opkijk, naar wie ik veel bewondering heb, hij is echt een held van mij. Ik voel me hecht met hem, maar hechtheid is nooit vanzelfsprekend, is een vriendschap gebaseerd op geluk? Of op iets anders?