Veerle De Caestecker - 4

De droom kleeft nog aan de binnenkant van je borstkas. Het laatste beeld: hij gaat de straat uit, draait zich nog even om.

- Je lijkt meer op je moeder dan je denkt.

Je moet wandelen. Je stopt je negen nieuwe boeken in je rugzak. Niet om te lezen, maar vanwege het gewicht. In de hoop dat de zak bij iedere stap tegen je opbotst en het nare gevoel vanbinnen losklopt. De tuin der Hesperieden, sneller, Het Gedichtenhuis, de Nieuwe Molstraat, sneller, Slijterij van Kleer - het lukt niet.

Je hebt okselvijvers tot op je heupen en ruikt het zweet van de vorige eigenaar van je tweedehandshemd. Aan de Hofvijver geef je het op. Je wandelde helemaal niets los, je rende ervan weg.

Op de hoek hangen vier kereltjes over de balustrade naar het water te kijken. Ze hengelen tussen het aarvederkruid, de karpers, kranswieren en de zoetwatermietjes schatten van de bodem. Aan twee stevige oranje koorden hangen magneten die tot 300 kilo kunnen tillen.

- 600 dus! (Dit is het kleinste kereltje.)

In een emmer verzamelen ze hun vondsten:

● Een lepel

● Verroeste bouten

● Hertog Jan’s bierkurkjes

● Een ring van een verloofde die een paar dagen voor de Grote Dag pas durft toegeven dat ze altijd al op vrouwen viel.

● Een vals gebit.

TREKKEN!

Je springt op, neemt het touw mee vast. Aan weerskanten van de vijverhoek schieten toeristen in alle talen te hulp. Touwtje trek, maar met een collectief doel. De kereltjes doen dit duidelijk vaker, ze zijn geroutineerd.

1, 2, hop!

1, 2, hop!

1,2, hop!

Samen hijsen jullie met ingehouden adem een rode fiets de vijver uit. Wanneer de buit goed en wel over de muur aan wal is geraakt, barst er een klein feest los. High fives doen de ronde, vreemde buren worden warm omhelst, handen worden geschud, een oude Spaanse man doet een vreugdedansje, stopt het gevonden vals gebit niet eens zo subtiel in zijn mond. Zo wil je wel ouder worden.

- We moeten wel nog wat teruggeven! (Dit is het tweede kleinste kereltje.)

Ze zoeken rond, speuren de kade af, de oude man zoekt in zijn zakken, maar de meesten lopen gelijk weer door wanneer ze begrijpen dat er nu ook wat terug te schenken valt.

Je weet wat te doen, haalt de magneten van het fietsframe, slikt ze één voor één door. Vergeet voor even je nikkelallergie, het doel heiligt de middelen. De kereltjes nemen de touwen vast. Je zet je schrap met je witte knokkels rond de balustrade.

1,2, hop!

1,2, hop!

1,2,hop!

- Bel je vader om te komen helpen! De mijne staat nog onder de douche! (Dit is het tweede grootste kereltje.)

Je wordt voor even binnenstebuiten gekeerd.

1, 2, hop!

De droom klauwt zich nog even vast, geeft zich dan toch gewonnen. Je spuwt haar, samen met het pittige makreelbroodje van die middag uit het water in. Een brakwatertraan aait je wang.

Op het eiland midden op de vijver wonen de idealen, nachtmerries en verbeelding van mensen die de vier kereltjes hebben mogen ontmoeten. Iedere zondag vieren ze er samen feest.