Veerle De Caestecker - 2

 Je bent het beu zo braaf Vlaams te zijn.

Het spannendste wat je ooit hebt gedaan: een kerstomaatje van de tros plukken in de rekken buiten bij de groenteboer en het vliegensvlug in je mond stoppen. Het gemeenste wat je ooit over een huisgenoot dacht: ‘Waarom ademt die zo luid? Klaarwakker snurken is 'belachelijk'.

Het is volle maan en je neemt jezelf voor dat het anders moet. Je wil oefenen in je donkerte, veegt twee strijdstrepen menstruatiebloed op je wangen, blaft jezelf in de spiegel tegemoet:

WOEF!

Je weet nog niet hoe, maar je weet dat het moet.

Vannacht breek je binnen. Niet bang worden. Niets slikken, in een spiegeltent moet er gedanst worden en er werd niet gedanst. Niet echt. Je zag die avond misschien een kale man knikken. In de reflectie zie je nooit jezelf, maar steeds de ander. Wanneer je vervolgens in de zaal op zoek gaat naar het gezicht dat je in de weerspiegeling leek te herkennen, kan je het niet meer terugvinden. Je bent hier veilig omdat het andersom net zo werkt. Niemand zal je hier vinden.

Achter het podium kruip je onder de zeilen door de tent binnen. Langs de glas-in-loodramen valt er zacht gekleurd licht op de tafeltjes. Je zet ‘Wild as the Wind’ van Nina Simone op via je telefoon, schraapt je keel en begint mee te wiegen. Eerst voorzichtig. Het parket kraakt. Je danst niet alleen, de woorden van de afgelopen avond doen met je mee.

Koemaag.

Pornoverslaving.

Partijloods.

Machtsverhouding.

Spullen.

Allenigheid.

Kijkers.

Je danst uitbundiger, holt hele zinnen achterna. Ze dansen allemaal met je mee; de moeders op de fiets, die hun peuters voorop geruststellen. Dat het niet erg is dat hij iets niet op zijn Sinter Lijstje heeft gezet, de mannen in pak:

-        Wat zien jullie er goed uit.

-        Ja, hij ziet er goed uit hé?

(Ze wrijft met wijs- en middelvinger in een recht lijntje over de schouderstukken van zijn sergeantenuniform)

-        Maar u toch ook mevrouw.

            (Ze glundert.)

De asociale kater, dik van de restjes die hij onder de toeristische restaurant tafeltjes vindt, de ongelovige schoonmoeders, de gigantische vogelpoten uit de boekenwinkel een straat verder, de zestien politie agenten tegenover de zes jongens, je schat ze net veertien:

-        jullie worden gevorderd en gevraagd het stadscentrum te verlaten. Komen we jullie vannacht weer tegen, gaan jullie mee naar het bureau.

De jongens dansen met je mee. Je draait, struikelt, lacht. Alles krijgt benen. Je bloedstrepen lopen langzaam uit. Je laat je vallen in het zeteltje op het podium en wacht tot ze je morgen vinden.