Jan Wester - 4

Het is inmiddels de derde nacht. Ik heb zeven biertjes en twee glazen wijn in mijn lijf en geen idee waarover ik nog kan schrijven. Terwijl de rest van groep met de lift naar boven gaat, loop ik terug naar de servicebalie van het Novotel. Achter het marmeren tafelblad staat een Indische man, iets jonger dan ik.

‘Waar kan ik u mee helpen?’

‘Vreemde vraag misschien, maar heeft u een verhaal? Ik ben schrijver. Ik heb morgenochtend een deadline en ik kan niets bedenken.’

‘Natuurlijk meneer, waar bent u naar op zoek?’

‘Ik dacht dit is een hotel, hier gebeuren vast veel vreemde dingen.’

Hij denkt even na. ‘Er was hier laatst een vrouw. Een psychologe. Ze schreef ook boeken. Over relaties tussen mannen en vrouwen. Helaas ben ik haar naam vergeten.’

Verdomme, nu gaat het weer over een schrijver. Net nu ik eigenlijk op zoek was naar een rouwe, schijnbaar willekeurige anekdote die dan uiteindelijk toch maatschappelijk-filosofisch relevant blijkt te zijn. Waar is de echte wereld als je hem nodig hebt? Ik besluit hem te vragen naar zijn eigen liefdesleven.

‘Moeilijk, moeilijk. Maar komt ook deels door mij. Ik heb standaarden.’

Ik bekijk hem van top tot teen. Hij is goed gekleed, in vorm en draagt een elegant gouden montuur. Inderdaad, hij kan eisen stellen.

‘Wat bijvoorbeeld?’

Hij leunt naar me toe. ‘Kijk man, gewoon een beetje netjes, weet je wel? Ik doe weleens op de eerste date, zo.’ Hij pakt een stapeltje keycards en gooit ze over de balie. ‘Ik wacht dan even af, en als ze uit zichzelf gaat opruimen dan weet je dat het goed zit.’

Ik overweeg even om van onderwerp te veranderen, maar goed, dit verhaal gaat nu dus blijkbaar over seksisme. Ik vraag door. ‘En waar knap je echt op af dan?’

‘Bro, als ze straattaal praat, dan heb ik zoiets van, dit wordt niet de moeder van mijn kinderen.’

Op dat moment komen er drie vrouwen in zwarte, doorzichtige cocktailjurkjes de lobby binnenlopen. Meteen schudt hij zijn hoofd. ‘No toilet.’ Teleurgesteld gaan ze naar buiten. Hij draait zich weer naar mij.

‘Altijd hetzelfde, ik weet al precies wat ze gaan zeggen.’

‘Gebeurt het vaak dat mensen naar de wc willen hier?’

Hij lacht. ‘Die vrouwen van net? Hoeven niet eens naar de wc. Kijk, dit hotel is best wel luxe, vier sterren, twee tot driehonderd euro per nacht¹. Ze komen om foto’s te maken, voor hun Instagram. Op Tinder zie je dat ook steeds, zitten ze in luxe bars en naast dure auto’s en dan lees ik hun bio en zie ik, ze hebben niet eens een baan, hoe kunnen ze dat betalen?’

Ik knik. Ik heb me dat ook weleens afgevraagd.

‘Meestal vind ik het oké, soms zet ik zelfs de lampen hier iets feller, voor betere belichting. Maar na tien minuten stuur ik ze weg, dan is het mooi geweest.’

Ik bedank hem, neem de lift omhoog naar mijn kamer en ga slapen. Die tekst schrijf ik morgen wel, in de bus naar Antwerpen.

¹ Bij deze wil ik graag mijn dankbaarheid uitspreken richting de organisatie van Crossing Border.