Veerle De Caestecker - 3

De zee ruikt hier niet naar de zee. Of toch niet zoals je die kent. Er is geen wind. Je smaakt geen zout wanneer je met je tong je lippen natmaakt. Verdacht. Je stopt je vinger in de branding en vervolgens in je mond. Geen zout. Geen zout.

            Van je voormalig lief weet je dat het misschien eerder brak water is; een mengsel van zoet en zout water, dat een zoutgehalte heeft dat hoger is dan zoet water, maar lager dan je tranen toen het na tien jaar liefde toch op de klippen liep. Sinds kort kan je niet meer huilen. Net zoals je niet meer kan klaarkomen.

            EMOTIONELE CONSTIPATIE.

Je vergeet zelfs schelpen te zoeken. Zet je maar in in het zand met je rug tegen een duin aan en zie:

1. Een vrouw die foto’s neemt van zichzelf, volledig uitgerust met statief. Ze drukt op het knopje van haar camera, loopt naar de plek waar ze net nog met haar enkel een kruis in het het zand had gemaakt, legt met beide duimen haar lange haar goed en wipt met de armen in de lucht van ‘joepie, de zee’. (Is haar springen vrolijk?)

2. Een overvliegende aalscholver. Je bent dus goed bezig.

3. Een jonge vader die een luier verschoont op het strand. Het kind kirt tierig naar de meeuwen. Ze hebben een gesprek dat jij verleerd bent te verstaan.

4. Zes Cavalier-kingcharlesspaniëls rennen aan de leiband een web rond hun baasjes met hetzelfde lilla donsjasje. (Zijn het zussen of geliefden?)

5. Stipjes van mensen op de ‘Bungy’-toren. Ze gaan staan en weer zitten, staan en weer zitten. Springen ze of springen ze niet? Plaatsvervangende angst bestaat, want je knijpt je billen dicht.

6. Een vrouw rechts van je doet gevloerd een dutje in savasana-houding.

Je legt je ernaast, je bent ook de beroerdste niet. Liever een leeg hoofd en een vol hart dan andersom. Het licht achter je oogleden is rood-roze en het duurt niet lang eer je een beetje wegzakt. Een rimpelende vibratostem voert je mee.

Je bent hier al eens geweest. Ze steelt je hart, dus steel jij haar zin – eerlijk is eerlijk, toch? Het zit in de krul van haar bovenlip. Het hele strand is verliefd, komt als betoverd in kleermakerszit voor de vloedlijn zitten, kijkt hoe ze zeenimf-gewijs uit de schuimkoppen rijst. Ze zingt het lied van het weergaloze. Een witte jurk en slierten gedroogd blaaswier omlijnen haar bovenarmen. Er komen stralende strepen zon door haar heen. Dit is haar geschenk: ze toont je het licht dankzij hetwelke je de dingen ziet, ze toont je de broze noot dankzij dewelke je de dingen hoort.

Je wordt wakker met een beweend gezicht. Eindelijk is daar het zout.