Jan Wester - 1 - Proloog – vrijdag 24 oktober 2025, de dag na de deadline

Ik sluit mijn mailbox en beuk met mijn hoofd tegen het hout van mijn hoogslaper. Niet om mezelf te straffen maar in de hoop dat door de klap alle flarden van data, plannen en afspraken heel eventjes recht komen te liggen en een leesbaar geheel zullen vormen. De adrenalinestoot voelt als een oude vriend. De vraag is nooit of ik iets ben vergeten maar wat? Gisteren had ik om kwart voor elf bij de fysiotherapeut moeten zijn en morgen word ik dertig. Het lijkt me leuk om het op de eigenlijke dag te vieren, maar ik herinnerde me pas woensdagavond dat ik deze zaterdag jarig ben, en toen was het natuurlijk veel te laat om nog uitnodigingen te sturen. Al mijn vrienden hebben inmiddels een baan, dus dan moet je zoiets minstens een maand van tevoren aankondigen.

Haastig scroll ik door het festivalprogramma, een overweldigend multiversum van foto’s en titels, met een wereld van verhalen en ideeën achter iedere hyperlink. Ga ik nu echt een tekst inleveren die alleen maar gaat over mijn eigen kleine gebreken, terwijl alles wat ik hier voor me zie me zo oneindig veel interessanter lijkt? Mijn blik blijft hangen bij ‘War? Protests? My battlefield is my brain’ door Iman Inshasi. De tekst zelf staat niet online – wat me enigszins oplucht, want ik heb nu geen tijd of concentratie om hem zorgvuldig te lezen – maar de ondertitel: ‘I sometimes think it is easier to survive a war than my migraines’ komt erg dichtbij. Migraine en ADD zijn twee totaal verschillende dingen, maar hoe een van buitenaf schijnbaar triviaal probleem je wereld van binnenuit zodanig kan bepalen dat het altijd de overhand heeft, zelfs als de stad waar je bent opgegroeid stukje bij beetje wordt opgeblazen, kan ik me angstaanjagend goed voorstellen.

Morgen word ik dertig, maar ik voel me nog steeds hetzelfde kind dat altijd te laat kwam op school en zijn huiswerk nooit bij zich had. Ondanks alle goedbedoelde adviezen – kun je het dan niet ergens opschrijven? kun je dan geen wekker zetten? – heb ik me het ‘verantwoordelijkheidsgevoel’ dat we zien als onlosmakelijk verbonden aan het opgroeien nooit echt eigen kunnen maken. Iedere ‘sorry’ voelt als een leugen, want ik weet dat ik het de volgende keer niet beter zal doen. Er is niet zoiets als een volwassene met ADD.

Ik begin steeds meer te merken dat het professionele schrijverschap, en alle planning die daarbij komt kijken, voor mij nauwelijks te combineren valt met het schrijven zelf. Als ik schrijf verdwijnt de tijd, en weet ik niet meer hoe laat of welke dag het is. Er is alleen de tekst waar ik aan werk. Alle andere informatie verdrinkt onmiddellijk in mijn innerlijke, mentale maalstroom.

Ik ben dus blij dat we de overige teksten voor The Chronicles ter plaatse zullen schrijven. Eén verhaal per dag, zonder een kalender die ik in de gaten hoeft te houden, dat kan ik wel. Tot op Crossing Border!