, het debuutalbum van Pitou, is het opwindende nieuwe hoofdstuk in de muzikale carrière van Pitou. Dat laat de eerste track al horen: een down-tempo gitaarlied evolueert in een orchestratie met harp, loops en strijkarrangementen. “Het is een fable”, vertelt Pitou, “gericht op mijn jongere zelf”, refererend aan de tijd dat zij een dode vogel vond en zich een enorm oog in de lucht voorstelde die een traan liet. 

 biedt een rijke dis aan van alternatieve pop, inventieve melodische structuren, gelaagde zangpartijen, hypnotiserende melodieën en klaasieke instrumenten. Pitou werd geboren in Amsterdam waar ze ook opgroeide, maar werd door haar ouders meegenomen op reis naar landen als Cameroon en India. Ze bracht cassettes vol mee terug, gevuld met de geluiden die ze daar horde. Als kind raakte ze ook geinteresseerd in klassieke muziek. Toen ze 18 was, ontdekte ze pop. Rock en de gitaar en begion ze songs te schrijven. Inmiddels heft ze twee EP’s uitgebracht en 

Pitou

Big Tear, het debuutalbum van Pitou, is het opwindende nieuwe hoofdstuk in de muzikale carrière van Pitou. Dat laat de eerste track al horen: een down-tempo gitaarlied evolueert in een orchestratie met harp, loops en strijkarrangementen. “


Korzo


Programma met Nederlands en Vlaams talent: poetry, spoken word en muziek.

Vaak had het tweetal van De Witte Kunst na afloop van een show geen benul van wat ze hadden gedaan. Niet gek als je bedenkt dat in het begin van de band van multi-instrumentalist Lyckle de Jong en schrijver-zanger Koen van Bommel, helemaal niets vaststond. Hun eerste optredens dreven op spanning, improvisatie en visueel spektakel. Muziek en teksten werden ter plekke bedacht, terwijl Koen met een kraag van witte boterhammen, een juten zak of met stokbroden als armen optrad. “Ja, dat waren vervreemdende shows’, gaf Koen toe in een interview met Timo Pisart voor 3voor12. “Ik ging op zoek naar de gek in mezelf.”

De Witte Kunst maakt liedjes die gaan over dromen van een betere wereld, de angst om aangeraakt te worden en hoe je voor jezelf een veilige plek kunt creeëren in een steeds chaotischer wordende wereld. Van hun muziek zou je bijna duizelig worden, erkent Pisart in de inleiding van zijn interview met de twee muzikanten: “Zo vaak zet synthpopduo De Witte Kunst je op het verkeerde been. Hun synthpop klinkt verraderlijk frivool en hun shows zijn knotsgekke verkleedpartijen, maar daarachter schuilen diepgewortelde angsten.” Hun gelijknamige debuut-EP met zes tracks kwam in 2020 uit.

De Witte Kunst

Vaak had het tweetal van De Witte Kunst na afloop van een show geen benul van wat ze hadden gedaan. Niet gek als je bedenkt dat in het begin van de band

Kelcey Ayer is vooral bekend als de medeoprichter van de indieband Local Natives. Niet alleen was de band headliner op Crossing Border in 2010, ze worden ook door een recensent genoemd als 'een van de meest intrigerende en festivalvriendelijke bands die in het afgelopen decennium uit Los Angeles komen'. Nu is Ayer terug, met zijn soloproject waarmee hij nieuwe wegen inslaat. “Het was best moeilijk, want niemand in de band had ooit iets muzikaals gedaan buiten Local Natives, dus het was onbekend terrein. Het was voor mij zowel opwindend als angstig”, reflecteerde hij in een interview in 2017 over de release van zijn debuutalbum 

. Ayer luidt nu de volgende fase in van Jaws of Love met de nieuwe EP 

 ter nagedachtenis aan zijn overleden moeder en naar haar vernoemd. Door zijn herinnering aan haar onderzoekt Ayer depressie, de herverbinding met zijn Colombiaanse roots en de dualiteit van biraciaal zijn. Met meer nieuwe muziek op komst, breekt een spannend nieuw tijdperk aan voor Jaws of Love!

Jaws of Love

Kelcey Ayer is vooral bekend als de medeoprichter van de indieband Local Natives. Niet alleen was de band headliner op Crossing Border in 2010, ze worden ook door een recensent genoemd als 'een van de meest intrigerende en festivalvriendelijke bands die in het afgelopen 

Waar is het lam?

Al in 1995 zei de Nederlands-Marokkaanse dichter Mustafa Stitou (1974) tijdens een interview: : ”Taal is het grootste mysterie dat er is.”Dus wordt het een avond bij Crossing Border vol raadsels en verwondering en trekken we een taalkundige speeltuin zonder weerga binnen. Zeker met de introductie van zijn nieuwe poëziebundel 

 die gevuld is met ongewone en surreële onderwerpen. Een greep: een woordvoerder die een nieuw soort offerdier aanprijst. Een vrouw bij wie het haar uitvalt omdat ze een hoofddoek draagt. Of een god die in een simulator langdurig wordt blootgesteld aan kosmische straling.
In zijn vijfde dichtbundel zet Stitou een wereld neer die archaïsch en tegelijkertijd hedendaags is, en onderzoekt hij het drama van het offer vanuit verschillende invalshoeken. Stitou groeide op met de Koran, ontdekte poëzie in een bibliotheek in Lelystad en begon met het schrijven van gedichten toen hij veertien jaar oud was””Ik had meer een taalkundige dan een visuele fantasie. Ik hield ervan om te spelen met taal”. Legde hij uit. Zijn werk is ook vertaald in het Zweeds en Engels en heeft verschillende prijzen gewonnen.

Mustafa Stitou 

Al in 1995 zei de Nederlands-Marokkaanse dichter Mustafa Stitou (1974) tijdens een interview: : ”Taal is het grootste mysterie dat er is.”Dus wordt het een avond bij Crossing Border vol raadsels en verwondering en trekken we een taalkundige speeltuin

Wayward: Just Another Life to Live

Het cult icoon van de folk scene, Vashti Bunyan, komt naar Crossing Border om haar nieuwe boek 

 te presenteren. Het is een magische en ontroerende herinnering aan hoe ze de Londense folkscene van de jaren zeventig vaarwel zei en er voor koos om te voet en met paard en wagen een lange reis te maken. De carrière van Vashti Bunyan (1945) groeide uit van obscuriteit tot cultstatus en nieuw gevonden roem. Terwijl ze langs de Outer Hebrides trok voor een meer dan duizend kilometer lange tocht, schreef ze de songs die de basis vormden voor haar album 

. De plaat zonk snel weg in vergetelheid en Bunyan besloot de muziekscene de rug toe te keren. “Mijn stem deed me denken aan leed, ik zong niet eens voor mijn eigen kinderen”, zei ze in een recent interview. Maar na dertig jaar werd haar album herontdekt en kreeg het snel de erkenning die het verdient. Sinds die tijd heeft ze nog twee platen uitgebracht,

 (2014). Nu heeft ze haar debuut gemaakt als schrijver met het prachtige en ontroerende 

Vashti Bunyan

Het cult icoon van de folk scene, Vashti Bunyan, komt naar Crossing Border om haar nieuwe boek Wayward: Just Another Life to Live te presenteren. Het is een magische en ontroerende herinnering aan hoe ze de Londense folkscene

In gesprek met Vashti Bunyan

Oeverloos

“Ik luister naar mijn botten, geef me over aan hun gezang”. Met 

 lanceert de Nederlands-Marokkaanse dichter Nisrine Mbarki (1977) haar eerste dichtbundel. In prachtige zinnen gaat ze erin op zoek naar verloren oerkrachten. Ze stelt vragen over ecologie en mystiek in wonderlijke vergezichten zoals een bos met oeroude wezens en over grootmoeders die eerst de aarde laten drinken voor zij dat zelf doen. “Die oerkracht heeft te maken met een verbinding die ik voel met mijn omgeving en mijn voorouders. De bundel is opgedragen aan mijn zoon en grootmoeder, de oude en de nieuwe generatie. Maar misschien is de bundel wel een eerbetoon aan al mijn moeders. Ik heb niet het gevoel dat ik één moeder heb”, zei ze onlangs in een interview in 

. “Ergens beschouw ik taal ook als een ouder.”

Mbarki is een veelzijdige schrijver, dichter, columnist, vertaler en programmamaker. Behalve poëzie schrijft ze ook theaterteksten en korte verhalen. Ze vertaalt ook poëzie uit het Arabisch naar het Nederlands en heeft inmiddels vijf vertalingen op haar naam staan. Haar gedichten en columns verschijnen regelmatig in literaire tijdschriften als 

De Gids, Poëziekrant, De Revisor, Tirade en Het Liegend Konijn.

Nisrine Mbarki

“Ik luister naar mijn botten, geef me over aan hun gezang”. Met Oeverloos lanceert de Nederlands-Marokkaanse dichter Nisrine Mbarki (1977) haar eerste dichtbundel. In prachtige zinnen gaat ze erin op zoek naar 

 van Bryan Washington is een verhalenbundel die zich afspeelt in Houston, een uitgestrekte, multiculturele microkosmos. Hier ontdekt een opgroeiende jongen van gemengde afkomst dat hij op mannen valt, en hier spelen zich nog veel meer levens af – het soort levens die je niet vaak tegenkomt in de literatuur. De veelstemmigheid van deze bundel maakte hem bij uitstek geschikt om door evenzovele stemmen vertaald te worden. 

Nijgh & Van Ditmar, Het Nederlands Letterenfonds en het Expertisecentrum Literair Vertalen grepen de gelegenheid aan om een ontwikkelingstraject op te zetten voor 13 vertaaltalenten. Dit zijn: Janne Van Beek, Stokely Dichtman, Carmen Felix, Reshma Jagernath, Parel Joy, Joost Jung-shik Vormeer, Mijke Hadewey van Leersum, Laila de Miranda, Euphemia Ophelders, Lot Louis Veelenturf , Leen Vertessen, Diahann van van de Vijver en Adiëlle Westercappel. 

Hoe vertaal je een bundel met zo’n sterke ‘sense of place’ naar het Nederlands? Wat doe je met lokale 

? In hoeverre helpt het als een vertaler persoonlijke affiniteit heeft met de context van een roman – in dit geval met culturele diversiteit of de queer community? En wat leert het vertaalproces de schrijver over zijn eigen werk? Hierover gaan enkele van deze vertalers in gesprek met auteur Bryan Washington.

, vertelde de Amerikaanse schrijver Bryan Washington (1993): “Ik wilde met dit boek iets schrijven dat vooral iets was dat ik wilde lezen, maar ook schrijven over de relaties die ik had gehad, de relaties die mijn vrienden hebben en die we niet echt in een verhaalvorm hebben gezien op de manier zoals ik wilde.” Dat is ook een onderstroom in zijn boek 

, waarin we afdalen in een multiculturele microkosmos in Texas, waar een jongen van gemengde afkomst ontdekt dat hij valt op mannen. Maar we ontmoeten bijvoorbeeld ook overlevenden van een orkaan, jonge hosselaars en een dealer met een hart, kortom, een stad vol humor en barstend van energie. Bryan laat het verlangen zien van mensen naar een thuis en hoe liefde veel vormen kan aannemen. Hij is genomineerd voor de National Book Award en hij won veel andere prijzen. “Een ding waar ik echt geluk mee had was dat een vriend me al vroeg vertelde niet te schrijven met de markt in gedachten omdat de markt niet weet wat het wil totdat de markt het wil”, zei hij in een interview.

Bryan Washington

Over zijn Aandenken, vertelde de Amerikaanse schrijver Bryan Washington (1993): “Ik wilde met dit boek iets schrijven dat vooral iets was dat ik wilde lezen, maar ook schrijven over de relaties die ik had gehad, de relaties die 

Zaal 3

In gesprek met Bryan Washington

De diepst verborgen herinnering van de mens

Met de Frans-Senegalese schrijver Mohamed Mbougar Sarr heeft Crossing Border een bijzondere auteur kunnen uitnodigen: de prijswinnaar van de prestigieuze Prix de Goncourt die Sarr (1990) vorig jaar won, voor zijn roman 

. Hij is daarmee een van de jongste schrijvers en de eerste schrijver uit Afrika die deze beroemde prijs in de Franstalige literatuur mocht ontvangen.
De vertaling van het boek met de titel

 De diepst verborgen herinnering van de mens

 verschijnt later dit jaar. Een recensent beschrijft het boek als een duizelingwekkende mix van ingrediënten. Het bevat buitenaardse mystieke krachten, reflecties over de twee wereldoorlogen, een kritiek op racisme, een verzonnen schrijver die beschuldigd wordt van plagiaat, stripclubs, een vrouwelijke Haïtiaanse dichter en een complex plot met Nazi’s. “Het is prachtig verteld en geschreven in prachtig Frans en overduidelijk verdiende het de Prix de Goncourt.”

Sarr groeide op in Senegal als de zoon van een dokter. Studies brachten hem naar Frankrijk waar hij ging schrijven Hij debuteerde in 2014 met 

, een verhaal over een fictief stadje onder het bewind van een groep Islamitische jihadisten won drie prijzen. Vorig jaar zei hij tijdens een interview: “Ik verdedig het idee van een open literatuur, waarin alle soorten van voorstellingsvermogen hun plaats vinden.”

Mohamed Mbougar Sarr

Met de Frans-Senegalese schrijver Mohamed Mbougar Sarr heeft Crossing Border een bijzondere auteur kunnen uitnodigen: de prijswinnaar van de prestigieuze Prix de Goncourt 

BorderKitchen

In gesprek met Mohamed Mbougar Sarr

Het doet deugd als mensen hoop en troost krijgen van mijn poezië, zei de Belgische dichter Amina Belôrf (1990) vorig jaar tijdens een interview. “Ja, poezië kan de wereld redden.”

Belôrf schrijft al gedichten sinds haar zeventiende. Ze staat ook op de planken en schrijft naast poëzie ook proza. Ze debuteerde met de dichtbundel 

 (Epo, 2020)die ondertussen aan de achtste druk toe is, een zeldzaamheid in poeziëland en nota bene in coronatijd waar geen lezingen of presentaties plaatsvonden."Ik had absoluut niet verwacht dat de bundel zo’n succes zou zijn. De reacties vind ik heerlijk om te lezen, ook de brieven die ik tijdens de lockdown kreeg. Ze zijn een bevestiging van de schrijfdrang die ik heb en die ik toch wel mag tentoonspreiden. Ik heb heel lang getwijfeld, heb niet zo’n makkelijk parcours gehad in m’n jeugdjaren. Tegelijk doet het deugd om te voelen dat dat een meerwaarde kan zijn. Dat je van je pijn een kracht kan maken. Ik denk dat de bundel daarom binnenkomt bij de mensen. Het gaat over de kwetsbaarheid van het leven en op kwetsbaarheid staat geen kleur."

Amina Belôrf 

Malika Soudani (1997) omschrijft zichzelf als ‘een schrijvend kunstenaar’, die bezig is aan haar laatste jaar op kunstacademie ARTEZ. Vorig jaar rondde ze haar artistiek onderzoek af naar hoe filterbubbels en discriminatie zich tot elkaar verhouden. Sinds 2021 schrijft ze regelmatig columns over poëzie. Haar dichtbundel 

 (2021), was snel uitverkocht. Ze zegt hierover: “Alhoewel ik mezelf als schrijver onder de autonome kunstenaars schaar, voel ik de vrijheid van autonomie pas sinds ik aan mijn afstudeerwerk begon te schrijven... Het hoefde niet te voldoen aan de voorwaarden van een willekeurige studieopdracht. Het moest juist een werk zijn waarmee ik mezelf als schrijver lostrok van de kunstacademie en een positie innam in het literaire landschap. Zo schreef ik in de loop van ruim drie maanden in plaats van complete stukjes proza of traditionele poëzie (wat dat ook moge zijn) 

. Een verhalende poëziebundel vol bondige notities over mijn herinneringen aan alle plekken waar ik een slaapkamer heb gehad.”

Malika Soudani

Malika Soudani (1997) omschrijft zichzelf als ‘een schrijvend kunstenaar’, die bezig is aan haar laatste jaar op kunstacademie ARTEZ. Vorig jaar rondde ze haar artistiek onderzoek af naar hoe filterbubbels 

Voordat songwriter, muzikant en dichter Lee Bains op het podium klimt om te spelen met muzikant en kunstenaar Lonnie Holley, draagt Bains zijn gedichten voor uit de reeks 

 werden gepubliceerd. Met zijn band The Glory Fires maakt hij zuidelijke punkrock maakt en hij groeide op in de hardcore scene in zijn geboortestad Birmingham in Alabama. Met de band gaf hij vier albums uit, waarvan de laatste getiteld

 dit jaar verscheen. De literaire kwaliteit van de songs op dit album werden geroemd door de New York Times. Als Bains optreedt met muzikant Holley, spookt waarschijnlijk die ene vraag hem zelfs na vier jaar nog steeds door zijn hoofd, zoals Bains vertelde aan Jonathan Bernstein van Rolling Stone: heeft hij ooit liedjes geschreven die mensen konden meezingen? Het antwoord was nee. De persoon die dat vroeg, legde vervolgens uit dat vakbondsleden de deuntjes kenden en zalen konden vullen met hun protestliederen. Dit raakte een snaar, aangezien Bains diep geïnteresseerd is in sociale rechtvaardigheid. "Ik had al deze shit die ik wilde zeggen," zei hij tegen Bernstein, "en ik wilde dat het een schot in de roos was."

Lee Bains 

Voordat songwriter, muzikant en dichter Lee Bains op het podium klimt om te spelen met muzikant en kunstenaar Lonnie Holley, draagt Bains zijn gedichten voor uit de reeks Work Lunch 

Heyman’s recital wordt begeleid door Milan Mes (1981), trompettist, geluidskunstenaar en producer. Hij heeft een voorliefde voor jazz en fusion die hij naadloos samenvoegt met elektronische beats en sounds. Hij debuteerde in 2019 met zijn EP 

. Mes is ook lid van Project Wildeman en THE BENELUX, met laatstgenoemde band waarmee hij ook op Noorderlicht festival speelde. Zei Mes in een interview toen hem werd gevraagd met wie hij zich het meest identificeerde: “Miles Davis. Hij had een extra gevoel voor nieuwe en frisse jazz en natuurlijk fusion. Door hem ben ik trompet gaan spelen.”

 Milan Mes

Heyman’s recital wordt begeleid door Milan Mes (1981), trompettist, geluidskunstenaar en producer. Hij heeft een voorliefde voor jazz en fusion die hij naadloos samenvoegt met elektronische beats en 

:
Programma met Nederlands en Vlaams talent: poetry, spoken word en muziek.

Corinne Heyrman draagt voor uit haar boek 

, met muzikale begeleiding door Milan Mes.

 (1994) is schrijfster, podcast en theatermaker die reciteerde uit haar werk bij Lowlands en Oerol. Nu zal ze voordragen uit haar boek 

, waar we Marcel ontmoeten. Op hoge leeftijd belandde hij in een psychiatrisch ziekenhuis met een depressie, dezelfde waar zijn kleindochter jaren eerder verbleef, in de afdeling voor de eetstoornissen. In hoeverre kies jij wie je bent? Hoe is erfelijke ontregeling en wat veroorzaakt het? Wanneer begint het herstel en nog belangrijker, wanneer eindigt het? Vol verbeeldingskracht en empathie ontleedt Heyrman de complexiteit en de vele gezichtspunten van psychologische kwetsbaarheid.

Corinne Heyrman

Corinne Heyrman (1994) is schrijfster, podcast en theatermaker die reciteerde uit haar werk bij Lowlands en Oerol. Nu zal ze voordragen uit haar boek Het begin en zijn oneindigheid, waar we

Corinne Heyrman & Milan Mes

De experimentele post-punkband Fat White Family, opgericht in Peckham, Londen in 2011 door de broers Lias en Nathan Saoudi, verwierf al snel een reputatie als de meest beruchte band van Groot-Brittannië, met hun debuutalbum 

 in 2013. Het was letterlijk 'de drugsband met een rockprobleem', schrijft Adelle Stripe. Zijn frontman Lias Saoudi betrad sindsdien de literaire arena met zijn debuutboek Ten Thousand Apologies, geschreven in samenwerking met Adelle. Het vertelt het soms hilarische en zeker rumoerige verhaal van de meest beruchte cultband van het land, Fat White Family. Maar hij speelt ook in andere bands, zoals Lias Saoudi and Ensemble, dat een hypnotiserende, meer ingetogen soundscape is van spoken word, harmonieuze zang, dromerige strijkers, beklijvende keyboards en gitaar en het tegenovergestelde van de furieuze sonische stormen van Fat White Family.

Lias Saoudi

In 2011 opgericht in het Londense Peckham door de broers Lias en Nathan Saoudi, kreeg de experimentele postpunk band Fat White Family al snel de reputatie als de meest beruchte band van Engeland.

Ten Thousand Apologies

De veelgeprezen journalist en schrijver Adelle Stripe (1976) is coschrijver van 

. Zij debuteerde in 2017 met haar debuutroman

. Het boek kwam op de shortlist voor de Gordon Burn Prize en de Portico Prize for Literature. Een recensent noemde het boek ‘een dolk in het hart om te lezen, het best in een keer te verslinden’. Stripe richt zich op het onderzoeken van de cultuur van de arbeidersklasse, de onvertelde verhalen van Noord Engeland, popmuziek en het leven in kleine stadjes. 

 evolueerde uit een interview dat ze hield met Lias. “Het is niet vaak dat je getuige bent van zo’n authentiek gestoord niveau”, zei ze onlangs in een interview in 

. Terwijl de band in Europa rondtoerde stuurde Lias stukken van zijn toerdagboeken op. “Die vond ik hilarisch en behoorlijk getalenteerd voor iemand die geen schrijver was. En ik wist dat ik met een beetje aanmoediging hem kon helpen zijn stem te laten ontwikkelen en misschien iets ervan gebruiken in een breder verhalend kader. Dus ik schreef de stem zonder opsmuk en hij creëerde een meer barok register.”


Adelle Stripe

De veelgeprezen journalist en schrijver Adelle Stripe (1976) is coschrijver van Ten Thousand Apologies. Zij debuteerde in 2017 met haar debuutroman Black Teeth And A Brilliant Smile. 

In gesprek met Lias Saoudi & Adelle Stripe

We are all monsters: interview with Leïla Slimani, author of Adèle and Lullaby

Prix ​​Goncourt-winnares Leïla Slimani (1981) werd geboren in Marokko, dat ze op 17-jarige leeftijd verruilde voor Frankrijk om in Parijs politieke wetenschappen en mediastudies te studeren. Ze dacht erover om actrice te worden, volgde een acteercursus en kreeg bijrollen in twee films. Daarna koos ze voor de journalistiek. Ze werd gearresteerd in Tunesië terwijl ze verslag deed van de Arabische Lente, waarna ze freelancer werd en haar eerste roman schreef. 
Met haar derde roman

 veranderde ze van richting, zei Leila Slimani tijdens een Borderkitchen-interview twee jaar geleden: "Ik wilde het soort roman dat ik ging schrijven veranderen... Ik wilde iets groters, ik wilde de grote ruimte en het klimaat en lange jaren, ik wilde een personage volgen van zijn kindertijd tot zijn dood, waarschijnlijk omdat ik dat als lezer leuk vind. Toen ik een tiener was, was ik een grote fan van de Russische saga.” Het boek werd een enorme hit. Haar nieuwste roman

 (2022) is gebaseerd op haar eigen familiegeschiedenis. Daarin volgen we haar moeder die op een arme boerderij opgroeide, maar toch de eerste vrouwelijke gynaecoloog van Marokko werd.

Leïla Slimani

Prix ​​Goncourt-winnares Leïla Slimani (1981) werd geboren in Marokko, dat ze op 17-jarige leeftijd verruilde voor Frankrijk om in Parijs politieke wetenschappen en mediastudies te studeren

Theater Pepijn

In gesprek met Leïla Slimani

Het derde land

Het derde land - Karina Sainz Borgo

De debuutroman van de Venezolaanse journalist en schrijver Karina Sainz Borgo (1982) werd alom geprezen als ‘groots’ en ‘adembenemend’. Nu is ze terug bij Crossing Border met haar briljante tweede roman 

 Opnieuw vertelt ze haar verhaal op een prachtige, poëtische manier. We volgen Angustias Romero, die met haar man en tweelingkinderen te voet op de vlucht zijn voor een mysterieuze ziekte die zich door het land verspreidt. Er is verlies en rouw, maar ook het aanhalen van banden in de aanwezigheid van corruptie en de vervagende grenzen tussen leven en dood. Het is een mythisch drama met verontrustende parallellen met de realiteit van vandaag de dag, een subthema dat ook te vinden was in haar debuut, dat het gevecht van een vrouw om te overleven beschrijft in een Venezuela dat is weggezonken in geweld en anarchie. Maar daaronder schuilt veel meer, legde ze in een interview uit: “I probeer te schrijven met metaforen. Ik laat de lezer altijd weten dat ik praat over iets universeels.”

Karina Sainz Borgo

De debuutroman van de Venezolaanse journalist en schrijver Karina Sainz Borgo (1982) werd alom geprezen als ‘groots’ en ‘adembenemend’. Nu is ze terug bij Crossing Border met haar briljante tweede roman Het Derde Land. Opnieuw vertelt ze haar verhaal op een prachtige, poëtische manier. We volgen Angustias Romero, die met haar man en tweelingkinderen te voet op de vlucht zijn voor een mysterieuze ziekte die zich door het land verspreidt. Er is verlies en rouw, maar ook het aanhalen van banden in de aanwezigheid van corruptie en de vervagende grenzen tussen leven en dood. Het is een mythisch drama met verontrustende parallellen met de realiteit van vandaag de dag, een subthema dat ook te vinden was in haar debuut, dat het gevecht van een vrouw om te overleven beschrijft in een Venezuela dat is weggezonken in geweld en anarchie. Maar daaronder schuilt veel meer, legde ze in een interview uit: “I probeer te schrijven met metaforen. Ik laat de lezer altijd weten dat ik praat over iets universeels.”

In gesprek met Karina Sainz Borgo

Tijdens de pandemie ontwikkeldeze Robin Kester een nieuw geluid met haar 

, omschreven als een spannend afslag op haar muzikale weg vol sinistere dreampopnummers. “Ik ben een filmnerd”, zei ze twee jaar geleden. “Ik hou van dystopische horror, zoals de tv-serie Westworld. Dat zette me echt aan het denken, over wat bewustzijn is, wanneer je mens bent en of er zoiets bestaat als vrije wil. Vandaar de titel 

. Ik hou ervan om naar een plaat te luisteren, op straat te lopen en te doen alsof ik in een film zit."

Robin Kester

Tijdens de pandemie ontwikkeldeze Robin Kester een nieuw geluid met haar This is Not a Democracy, omschreven als een spannend afslag op haar muzikale weg vol sinistere dreampopnummers. 

De Rotterdamse kunstenaar Freddy Karto (1981) zei ooit in een interview in 

 dat de rode draad in zijn werk de authenticiteit is, die hij kan bereiken door de geest uit te schakelen die die authentieke, menselijke expressie in de weg staat. Karto groeide op met de vrijheid om zijn fantasie te gebruiken en muziek, verhalen, beelden en spelletjes waren nooit ver weg. In de vijftien jaar dat hij als theater en filmmaker werkte, publiceerde hij een aantal korte verhalen en toneelstukken. Vorig jaar verscheen 

, een Indonesisch kinderboek dat bruist van verwondering en speelsheid. Dit jaar debuteert Karto met zijn poëziebloemlezing 

, die zeer werd geprezen door de jury van de C. Buddingh-Prijs.

Ferdy Karto

De Rotterdamse kunstenaar Freddy Karto (1981) zei ooit in een interview in Nadorst bulletin dat de rode draad in zijn werk de authenticiteit is, die hij kan bereiken door de geest uit te schakelen 

Mythen en stoplichten

Ogenblikken vlucht ik van dit lichaam/ vloei ik langs het witte schuim/ met de vlucht van meeuwen.// Moeders stem ruist in de zee’, zijn een paar regels uit het openingsgedicht van de debuutbundel 

, van Alara Adilow. Moeiteloos hanteert ze de taal op een virtuoze manier. Daarover zei ze in een interview in 

: “Ik ben een estheet: het gaat mij ook om de schoonheid van taal, wat voor constructies en sensaties die allemaal kan voortbrengen.” Adilow (1988) is dichter en auteur van Somalische afkomst. De in april dit jaar verschenen debuutbundel 

, wordt beschreven als rauw en beeldend, over gender, queerness en het lichaam te willen ontvluchten. Over haar debuut schreef 

 lovend: “Het is een vreemd soort wereld waar Adilow de lezer in trekt, donker, fantastisch, grotesk, luguber. Religie speelt een rol, van traditionele rituelen (geestuitdrijvingen) tot een Mariaverschijning, er is sprake van hoererij, van seksuele fantasieën over de ‘mooiwitbillen’ van Mark Rutte, van dromen. En er klinkt verlangen, naar ‘een ruimte die mij niet uitsluit’. Wat Trouw betreft, is 

 een van de kandidaten voor de C. Buddingh-prijs van volgend jaar.

Alara Adilow

Ogenblikken vlucht ik van dit lichaam/ vloei ik langs het witte schuim/ met de vlucht van meeuwen.// Moeders stem ruist in de zee’, zijn een paar regels uit het openingsgedicht van de debuutbundel Mythen en Stoplichten

Landlijnen

“Hoe langer we wandelden door die strook wildernis – aan de ene kant de normale wereld, aan de andere kant de zee en een eindeloze horizon – hoe sterker ik begon te ervaren dat je als mens ten diepste verbonden bent met de natuur, met alles wat leeft. Die essentie blijft altijd”, vertelde Raynor Winn twee jaar geleden in een interview. Nu is ze terug met haar nieuwe titel 

. In haar onnavolgbaar heldere en invoelende schrijfstijl verhaalt ze over de tot nu toe zwaarste wandeltocht die het tweetal maakte. Te beginnen met de Cape Wrath Trail, een tocht die voert langs honderden kilometers Schotse Hooglanden, bergen, gletsjerdalen en meren. Uiteindelijk werd het een tocht van 1600 kilometer. Tijdens hun voortdurende zoektocht de symptomen van Moth’s ziekte te onderdrukken door lange afstandswandelingen in de natuur, probeert het tweetal ook te begrijpen hoe we ons tot het land en elkaar verhouden. Landlijnen leest als een ontroerende liefdesbrief aan haar terminaal zieke man Moth en als een ode aan de diversiteit van het Engelse landschap, de vreemden en vrienden en de wilde natuur. 

 is een onvergetelijke reis die vol onzekerheid begint, maar alleen maar kan eindigen met hoop.

Raynor Winn

“Hoe langer we wandelden door die strook wildernis – aan de ene kant de normale wereld, aan de andere kant de zee en een eindeloze horizon – hoe sterker ik begon te ervaren dat je als mens ten diepste verbonden 

KABK - Royal Academy of Art

In gesprek met Raynor Winn

Van zijn met drugs doorweekte losbandigheid in de rock bands Happy Mondays en Black Grape tot het winnen van Celebrity Big Brother, natuurlijk ook compleet stoned, Mark ‘Bez’ Berry heft het allemaal meegemaakt. Zijn carrière is doordrenkt van een lawine aan geestverruimende middelen en toen een journalist hem vroeg waarom hij daar zoveel van innam, antwoordde hij kort: “Het is mijn werk.”

Hij werd geboren in een gezin waarin zijn moeder een verpleegster was en zijn vader lid van een antiterrorisme eenheid. Op zijn 17e zat hij drie jaar in de bak wegens een beroving. De buitengewone achtbaan die zijn leven is werd vastgelegd in het kleurrijke boek

 Maar het beste kun je zelf luisteren naar wat hij te vertellen heeft. Of het nou gaat om zijn escapades als sambaballen zwaaiende danser bij Manchsters rave rock legendes Happy Mondays of zijn tv optredens, die hem genoeg geld opleverden om zijn black cab te pimpen met twintig luidsprekers en vijftien tv schermen, Bez kan het je allemaal vertellen.Zoals hij zei in een interview dit jaar: “Ik was een nachtmerrie, zelfs als baby.”

Bez (Happy Mondays)

Van zijn met drugs doorweekte losbandigheid in de rock bands Happy Mondays en Black Grape tot het winnen van Celebrity Big Brother, natuurlijk ook compleet stoned, Mark ‘Bez’ Berry heft het allemaal meegemaakt. Zijn carrière is doordrenkt van een lawine aan geestverruimende middelen en toen een journalist hem vroeg waarom

In gesprek met Bez (Happy Mondays)

Michelle Gurevich - First Six Months of Love

Als dochter van een Kirov-ballerina en een ingenieur uit Leningrad, groeide Michelle Gurevich (voormalig bekend als Chinawoman) op met het luisteren naar hun verzameling Sovjet- en Europese platen uit de jaren zeventig. Dat zou haar latere muziek gaan beïnvloeden. Haar oeuvre wordt omschreven als slowcore rock en lo-fi pop. Haar muzikale carrière begon in 2007 met het in eigen beheer uitgebrachte debuutalbum 

. Het vond zijn weg naar het land van haar voorouders en was al snel te horen op de jachten van Russische miljardairs en als ringtones van moeders in heel Oekraïne. Haar zesde album, Ecstasy in the 

, vindt nieuwe kansen om rauwheid en kwetsbaarheid uit te drukken in liedjes over verlangens zonder einde. Terugkerende thema's zijn opgetogenheid die wordt gezocht en herinnert, romantische vriendschappen tot het einde en wegen die niet ingeslagen werden. "Ik denk dat het heel normaal is dat mensen de flikkering van hun bestaan ​​willen inkapselen", legde Gurevich uit in een interview in 2017. "We hebben allemaal het gevoel dat ons leven aan ons voorbijgaat, en we willen onze kleine momenten benutten en zeggen, Hallo! Wij waren hier! We zaten aan dit meer en we hielden van elkaar en het was prachtig!”

Michelle Gurevich

Als dochter van een Kirov-ballerina en een ingenieur uit Leningrad, groeide Michelle Gurevich (voormalig bekend als Chinawoman) op met het luisteren naar hun verzameling Sovjet- en Europese platen uit de jaren zeventig. Dat zou haar latere 

“Ik denk dat veel binnenwerelden van mensen nog niet zijn vastgelegd in taal. Daar is nog wat aan toe te voegen. Ik geloof in de kracht van verhalen, wat ze goed- of kwaadschiks kunnen doen in de maatschappij”, vertelde de dichter en spoken word-artist Jasper Albinus (1997) vorig jaar. Albinus begon rond zijn elfde met schrijven, vijf jaar later schreef hij zijn eerste gedichten. Via internet ontdekte hij de spoken word scene. Albinus treedt regelmatig op als dichter en spoken word-artiest. “Het uitgangspunt van spoken word is het performance element van de voordracht en een bepaalde noodzaak in de onderwerpen. Het kan poëzie zijn, maar ook schuren tegen andere disciplines zoals theater en rap. Het is een vrijere vorm.”

Zijn dichtkunst en performance gebruikt hij om vraagstukken rondom identiteit, geschiedenis en politiek voelbaar te maken. Hij is aangesloten bij het spoken word platform Poetry Circle en werd in 2020 door NRC Handelsblad uitgekozen als een van de 101 Nieuwe Talenten in de Lage Landen. Sinds 2018 speelt hij in de theatervoorstelling 

 en in 2021 maakte hij een drieluik over de dood voor de literaire organisatie Mooie Woorden.

Jasper Albinus

“Ik denk dat veel binnenwerelden van mensen nog niet zijn vastgelegd in taal. Daar is nog wat aan toe te voegen. Ik geloof in de kracht van verhalen, wat ze goed- of kwaadschiks kunnen doen in de maatschappij”

Interview mit Olga Ravn / ilb 2021 - Poetry Night

Vergeet de antwoorden: het zijn de vragen die tellen in het nieuwe boek Het personeel van de Deense dichter en romanschrijver Olga Ravn (1986). Ontmoet Ravn op deze speciale Crossing Border-avond en haar prachtige oeuvre waaronder 

, over een lerares die geobsedeerd is door een geest die misschien te veel met haar gemeen heeft. En natuurlijk haar nieuwste boek 

, dat zich afspeelt aan boord van een ruimteschip. "Het is een roman over proberen hard te blijven, maar geleidelijk aan te worden blootgesteld aan jezelf als het zachtste materiaal", vertelde ze aan vertaler Martin Aitken. "Ik wilde een ruimte die volledig afgesloten was, zonder uitgang, en ik wilde ook zien wat er zou gebeuren als mensen uit hun ecologie zouden worden gehaald, weg van de aarde."

, genomineerd voor de International Booker Prize, gooit de traditionele sci-fi ruimtereis op zijn kop en verandert het in een briljante existentiële nachtmerrie. Het dagelijkse leven van de bemanningsleden van het ruimteschip wordt beschreven terwijl ze kibbelen en klagen over hun dagelijkse taken via memo's en personeelsrapporten. Ravn wordt geroemd om haar briljante gebruik van beelden en metaforen en haar krachtige beheersing van de taal.

Olga Ravn

Vergeet de antwoorden: het zijn de vragen die tellen in het nieuwe boek Het personeel van de Deense dichter en romanschrijver Olga Ravn (1986). Ontmoet Ravn op deze speciale Crossing Border-avond en haar prachtige oeuvre waaronder Celestine, over een lerares die geobsedeerd is door

In gesprek met Olga Ravn

Afropeaan

“Het idee dat een zwart persoon door Europa reist is voor veel mensen radicaal”, stelde schrijver, fotograaf en televisiejournalist Johnny Pitts dit jaar in de 

. Pitts groeide op in het Engelse Sheffield, als kind van een zwarte vader en witte moeder. in 2013 reisde hij backpackend door Europa. Zo ontdekte hij dat de geschiedenis van zwarte Europeanen heel verbrokkeld is. Wat betekent het om een Zwarte Europeaan te zijn? Pitts trok met camera en notitieboek door Europa, op zoek naar zwarte stemmen en een Afro-Europese identiteit. De reis begon in zijn geboortestad en bracht hem naar Parijs, Brussel, Amsterdam, Berlijn, Stockholm, Moskou, Marseille, Rome en Lissabon. Overal ontmoette hij Europeanen met Afrikaanse wortels die nieuwe identiteiten smeden. Zijn boek 

 is een indrukwekkend verslag van die zoektocht naar wat hen verbindt. En er gloort zelfs licht, vertelde hij in een interview: “Aan het eind van mijn reis voelde ik me optimistisch, op persoonlijk vlak. Ik heb een basis voor mijn leven geweven. Ik bekeek Europa met andere ogen, en ik hoopte dat de lezers dat ook kunnen. Niet alleen mijn boek was reden voor optimisme maar ook wat er ontsluierd is in mijn boek. Al die geleefde ervaringen, ook van honderden jaren terug.”

Johny Pitts

“Het idee dat een zwart persoon door Europa reist is voor veel mensen radicaal”, stelde schrijver, fotograaf en televisiejournalist Johnny Pitts dit jaar in de Volkskrant. Pitts groeide op in het Engelse 

In gesprek met Johny Pitts

Kees Van Kooten te gast bij Wim Helsen in Winteruur

Wat kan er nog gezegd worden over de beroemde Nederlandse cabaretier en schrijver Kees van Kooten (1941) dat niet al een keer gezegd is? Baanbrekend, pionierend, oneindig innovatief, grootmeester van het absurde, dit zijn maar een paar accolades die hij terecht heeft verdiend met zijn oeuvre. Zijn succesvolle cabaretshows met Wim de Bie hielden generaties Nederlanders massaal aan de TV gekluisterd. Zijn perfecte uitbeeldingen van talloze ‘typetjes’, bekrompen, louche en viezige Nederlanders zijn legendarisch. Zijn oeuvre bestaat uit veel meer, want hij maakte ook tv en heeft een indrukwekkende rij boeken geschreven. We zijn klaar voor een historische avond met een van Nederlands meest prachtig absurde breinen. Een die ook pareltjes met wijsheid tevoorschijn tovert. Het was tenslotte van Kooten die zei: “Er zijn meer volwassen bang in het licht dan kinderen in het donker”en “Als liefde het antwoord is, wil je dan de vraag nog eens herhalen”.

Kees van Kooten 

The Delines is weer terug! Een van de hoogtepunten van Crossing Border in 2019, klimt de band deze editie weer op het podium. “Ik wil verhalen vertellen van de werkende klasse”, vertelde prijswinnende schrijver Willy Vlautin vorig jaar in een interview. Dus geen betere kans om ook de prachtige countrysoul songs voor The Delines te schrijven, de band waar hij ook gitaar in spelt. Zoals in zijn boeken grenzen zijn songs aan het melancholieke en vertellen ze van mensen wiens levens gedoemd zijn te ontsporen, met relaties die onontkoombaar uit elkaar vallen of dat al zijn. Het is het recept voo een uniek oeuvre van adembenemende songs. Na het debuut in 2014 met het algemeen geprezen album 

, nam de band vijf jaar de tijd voor de opvolger. Getiteld

 is het gevuld met een mix van countrysoul songs, met teksten van Vlautin en de doorleefde stem van vocalist Boone.

The Delines

The Delines is weer terug! Een van de hoogtepunten van Crossing Border in 2019, klimt de band deze editie weer op het podium. “Ik wil verhalen vertellen van de werkende klasse”, vertelde prijswinnende schrijver Willy Vlautin 

Programma met Nederlands en Vlaams talent: poetry, spoken word en muziek.


Tussentaal

Esohe Weyden (1999) is een dichter en presentator en de campusdichter van Universiteit Antwerpen, waar ze ook masterstudent Rechten is. Ze houdt zich voornamelijk bezig met spoken word voordrachten, maar ook op papier komen haar teksten tot leven. Ze debuteerde dit jaar met haar dichtbundel 

 die genomineerd werd voor de C. Buddingh-prijs. “Elke tekst die op een podium tot leven wordt gebracht, begint natuurlijk op papier”, zei ze onlangs in een interview in De Standaard. “In dat opzicht zijn de gedichten in 

 voor mij in wezen spokenword-teksten, maar zonder het performance-element is het geen slam. Het verschil tussen klassieke poëzie en slam zit hem in de extra laag die je legt op het moment dat je voordraagt. Dankzij een arsenaal aan middelen – tempo, intonatie, expressie, lichaamshouding – kan ik de tekst verder kneden, meer informatie vrijgeven en controle houden.”

Esohe Weyden

Esohe Weyden (1999) is een dichter en presentator en de campusdichter van Universiteit Antwerpen, waar ze ook masterstudent Rechten is. Ze houdt zich voornamelijk bezig met spoken word voordrachten

Behind the Book: James Birch - Bacon in Moscow

Het leven van kunst curator James Birch klinkt al net zo onvoorspelbaar als het avant-garde oeuvre van de kunstenaars die hij sinds 1983 in zijn verschillende galeries exposeerde: werk van de Engelse occultist Austin Osman Spare, industriële muziekpionier en voormalig frontman van Psychic TV Genesis P. Orridge en kunst supersterren Francis Bacon en Gilbert & George. Birch is niet eens zelf kunstenaar. Maar hij had geluk, zoals hij in een interview met 

 uitlegt: "Mijn ouders waren kunstenaars, mijn broer en zus zijn kunstenaars, ik ben de enige die geen kunstenaar is". Zijn ouders waren bovendien ook bevriend met Francis Bacon, die uitgroeide tot een van de belangrijkste schilders in de moderne kunst. Birch leerde Bacon al op zeer jonge leeftijd kennen. Later volgde hij de kunstenaar vaak op zijn kroegentochten in Soho. Op een avond ontstond het idee om een ​​Bacon-tentoonstelling te organiseren in de Sovjet-Unie. Zijn nieuwe boek 

 is de meeslepende herinnering aan die zoektocht. Birch werd het middelpunt van de KGB en een duistere cast van politici en functionarissen, maar uiteindelijk bracht hij een zeldzame glimp van de westerse cultuur naar een Rusland in de ban van Perestrojka

James Birch

Het leven van kunst curator James Birch klinkt al net zo onvoorspelbaar als het avant-garde oeuvre van de kunstenaars die hij sinds 1983 in zijn verschillende galeries exposeerde: werk van de Engelse occultist Austin Osman Spare, industriële muziekpionier en voormalig frontman van Psychic TV Genesis P. Orridge en 

Kunstmuseum Den Haag

In gesprek met James Birch

Lias Saoudi and Ensemble

Vermogen

"Ik speel graag in op de verwachtingen van de lezers om ze vervolgens in de zeik te zetten", zei Diaz twee jaar geleden in een interview. Bezoekers van Crossing Border konden hem horen voordragen uit zijn werk in 2019. Nu is hij terug met 

, zijn nieuwe boek dat in september uitkomt. Het is de tweede meesterlijke roman van een auteur wiens boeken in meer dan twintig talen zijn vertaald. In 

 reizen we af in een roman die meer dan een eeuw omspant en waarin Diaz op een elegante manier verschillende elkaar beconcurrerende verhaallijnen tot elkaar laat spreken. We ontmoeten Benjamin en Helen Rask. Iedereen in het New York van de roaring twenties heeft wel van de legendarische Wall Street tycoon en de dochter van een excentrieke aristocraat gehoord. Samen hebben ze de top van een wereld van schijnbaar eindeloze rijkdom bereikt, maar er zijn geruchten. Wat was de prijs die ze ervoor moesten betalen? Dat is het mysterie in het centrum van de succesvolle jaren dertig roman 

Hoewel Hernan Díaz (1973) werd geboren in Argentinië en opgroeide in Zweden, heeft hij het grootste deel van zijn leven in Amerika doorgebracht. Hij ziet zichzelf dan ook als een Amerikaanse schrijver: “Amerika is het land waar ik het meest van houd en dat mij zowel persoonlijk als literair heeft gevormd”, gaf hij toe.

Hernan Diaz

"Ik speel graag in op de verwachtingen van de lezers om ze vervolgens in de zeik te zetten", zei Diaz twee jaar geleden in een interview. Bezoekers van Crossing Border konden hem horen voordragen uit zijn werk in 2019. Nu is hij terug 

Friday 4 November, Avondprogramma