Jens Meijen - 3

Aan de ontbijttafel heb ik vernomen dat er mollenmensen achter de muren leven in het hotel. Ze bewegen zich scharrelend voort tussen de hotelkamers, soms ook onder de vloer; vooral aan de stopcontacten snuffelen ze graag rond met hun spitse snuiten, durven ze al eens met hun tong uit de gaatjes priemen, louter om te proeven van het buitenleven – de Haagse lucht, een potpourri van smaken, oneindig veraf voor een mollenmens gevangen achter muren; aan de ontbijttafel heb ik ook vernomen dat niets ooit is wat het lijkt: zo is er een museum dat enkel replica’s toont van gebruiksobjecten, zoals stenen appels, plastic paprika’s, en gietijzeren bijbels, en het lijkt allemaal zo echt dat het haast pijnlijk is om nog maar te kijken naar die appels en paprika’s en bijbels, zo’n tantaluskwelling is het: je wil bijten in de steen, knagen als een bever aan de paprika, snuffelen aan de gietijzeren bijbel en zelfs de pagina’s openen als poorten, telkens als poorten waar je niet eens doorheen kan stappen maar die toch een onaards schurend geluid maken van ouderdom; je valt van ongemak bijna uit je eigen vel, een hoopje nattig vlees dat niet is wat het lijkt; aan de ontbijttafel vernam ik ook dat er tientallen manieren zijn om eieren te koken afhankelijk van de viscositeit van het eigeel, en dat al die manieren afhankelijk zijn van luchtdruk, de versheid van het ei, de voeding van de kip – met als conclusie dat ook een ei niet is wat het lijkt, en dat een zachtgekookt ei uiteindelijk toch het halfrauwe uitstootsel van een dier is, en dan nog een dier dat vaak in onmenselijke – ondierlijke – omstandigheden leeft, bijna alsof het achter een muur scharrelt, pikt naar de stopcontacten, gedempt kakelt als een spook onder de vloer, nauwelijks de vleugels kan uitvouwen, enkel eieren legt die onder hun beige schaal van bikkelharde steen blijken te zijn; niets is wat het lijkt, en voor een vertaler telt dat dubbel: niets is wat het lijkt en zelfs dat niet – alles is een interpretatie en het idee dat we niet alles interpreteren is een groteske leugen, een leugen die onze atomaire, chaotisch-als-een-boeket-geschikte wereld bij elkaar houdt, maar desalniettemin een leugen, en als vertaler ben je getraind om net dat te doen: om een hele wereld uit elkaar te halen, de wanorde en de achtermuurse lelijkheid bloot te leggen, en de onderdelen weer aan elkaar te lijmen – een bijzonder talent dat we gaandeweg vergeten zijn en waardoor we stilaan weer in de illusie zijn gaan geloven dat de wereld een ding is, en geen schijn, een appel en geen steen, een hotelkamer en geen hok met mollenmensen en spookkippen achter de stopcontacten; ; en op weg naar de ontbijttafel kwam ik in een lift met spiegels aan weerszijden waardoor er een oneindig lange gang van weerspiegelingen ontstond, een gang waarin toch één van mijn eigen spiegelbeelden net een tikje trager leek dan alle anderen, waardoor ik de indruk kreeg dat al die spiegelbeelden eigenlijk parallel met mij leven en dus ook gewoon bestaan, maar achter de muren, snuffelend, spitssnuitig.