Hanan Faour - 4 - het is 01:42 en alles loopt door elkaar

vijf november, 10:32
Ik huil voor het eerst in mijn leven in een museum. Het gebeurt als ik in het tegenover vijf kinderboekillustraties van Annet Schaap voor de Bende van de Korenwolfboeken van Jacques Vriens sta. Plots zijn er tranen. Ze vallen terwijl ik kijk naar de tekening waar Pepijn, Joost, Eefie en Nina hun grootmoeder de trap af dragen omdat hun trapliftstoeltje nog niet geïnstalleerd is.

vijf november, 19:05
Berend Botje blijkt geen beer te zijn. Zuid-Laren blijkt geen haven of rivier te hebben waarop Berend met zijn bootje uit varen had kunnen gaan. Kinderillusies worden vertrapt, bespuugd, in de fik gestoken.

vijf november, 10:37
Ik app mijn moeder een foto van Kikker. Ze reageert met: ‘Kikker’ en een emoticon van een groen hartje. De kikkerkamer is een speelparadijs waar kinderen doorheen kunnen kruipen en ik pas niet door de kleine deuropeningen en smalle halletjes. Ik koop een koelkastmagneet van het figuur, eentje waarin hij tussen groene bladeren staat en zijn armen enthousiast omhoog steekt.

*

vijf november, 17:15
Op de rij voor me zit een man wiens kale hoofd de theaterlampen weerkaatst. Op de achterkant van zijn hoofd, zo’n drie centimeter onder zijn kruin,

zes november, 00:52
Google: kan je een kruin hebben als je geen haar hebt?

vijf november, 17:15
zo’n drie centimeter onder de plek waar zijn kruin zou zitten als de man haar zou hebben, zit een deuk. Een diepe deuk, eentje waar mijn vingertop in zou passen. Ik vraag me af hoe het deukje aan zou voelen. Terwijl juryvoorzitter Manon Uphoff voorleest uit het juryrapport speelt de man Wordfeud. Ik buig zo onopvallend mogelijk naar voren, probeer te zien welke letters hij heeft. Ik zou hem willen helpen, porren in het kuiltje in zijn schedel en zeggen: ‘Je kan dit woord leggen’, maar ik ben niet goed in Scrabble.

*

vijf november, 22:52
Ik zeg dat ik op zoek ben naar narratieven binnen narratieven, om die vervolgens te verbinden aan andere narratieven zodat ik daar een nieuwe narratief van kan maken en ik snap geen fuck van wat ik er eigenlijk mee bedoel.

vijf november, 12:53
De zolderkamer waar het gesprek met Mariken Heitman wordt gehouden is gedecoreerd met een menselijke schedel en een opgezette roofvogel. Ik kan Marikens gezicht niet zien door de houten paal voor me. Ik verschuif mijn stoel naar links. Marikens microfoon staat zacht. Ze zegt: ‘Je ontdekt na afloop van je verhaal altijd iets waarvan je niet wist dat het eigenlijk al die tijd al bestond.’

vijf november, 22:57
De microfoon tikt tegen mijn mond aan. Kunnen ze de speekselsliertjes tussen mijn lippen horen?

*

zes november, 00:14
De oliebollenkraam waar we langslopen is gesloten, maar de lichtjes staan nog aan. In sierlijke, cursieve letters, omringd door gloeiende lampjes, lezen we: oliebollen, bananenbollen, nutellabollen,

vijf november, 16:43
‘Ik heb Nocilla niet vertaald. De mogelijkheden dekte de lading niet: Nocilla is meer dan Nutella of hazelnootpasta. Het is ook geen goede titel, de hazelnootpasta-trilogie.’

zes november, 00:15
appelbeignets. Ik zeg: ‘Ik heb op internet een foto van een tompouce-oliebol gezien.’