Hanan Faour - 3 - levens, of: alternatieve werelden, of: gemiste kansen

Er zijn te veel mensen om me heen en de stad is te groot voor mijn hoofd, dus ik ga naar de bioscoop. Ik beland voor twee uur in de utopische leefgemeenschap Victory van Don’t worry darling: een film over simulaties, droge woestijnlucht en wat er gebeurt als je leeft naar het fictieve leven dat je voor jezelf hebt gemaakt.

Weer terug in Den Haag luister ik naar schrijfster Olga Ravn die zegt: ‘Ik heb soms het gevoel dat ik artificieel ben.’ Ze zit op een witte, plastic kuipstoel die volgens mij van de Leen Bakker is en waarvan ik een identiek exemplaar vorige week in mijn plaatselijke kringloopwinkel heb zien staan. ‘Gemaakt, bijna plastic,’ gaat ze verder. ‘In narratieven kan je dat doen: jezelf opnieuw creëren.’

*

Die ochtend creëerde ik een nieuw leven. Ik liep langs een winkel met een vitrine vol kerstverlichting en bleef stilstaan om te kijken hoe de lichtjes langzaamaan van aan naar uit pulseerden. In de boekwinkel ernaast kocht ik een dichtbundel omdat de titel van glimmend goudfolie was gemaakt. In dat leven fonkelde alles. Daar was ik een ekster.

Die middag creëerde ik een nieuw leven. Ik poetste mijn tanden na de lunch voor het raam. De gordijnen van een van de ruimtes van de theaterzaal naast het hotel waren aan de kant geschoven. In de kamer waren mensen aan het dansen, moderne dans of jazzballet, ze hadden maillots aan en zwarte, strakke topjes en voerden allemaal hun eigen routine uit. Ik koos een van de dansers uit, het meisje dat het dichtst bij het raam stond, legde mijn tandenborstel op de vensterbank neer en probeerde haar pasjes te kopiëren. In dat leven had ik elke dinsdag en donderdagavond balletlessen in het kunstencentrum. Daar was ik Odette van het Zwanenmeer.

Die avond creëerde ik een nieuw leven. Ik belandde bij een programmaonderdeel waar ik niks vanaf wist en luisterde een half uur naar twee mannen met dikke Schotse accenten. Ze hadden het over rock & roll, over échte muziek, en ik luisterde die week bijna alleen maar naar de soundtrack van de eerste High School Musical film maar lachte als de rest van het publiek lachte en knikte instemmend als het ging over paddo’s en festivalpodia. In dat leven had ik kortgeknipte nagels en eelt op mijn vingertoppen. Daar was ik een rockster.

*

Die nacht neem ik genoegen met het leven dat er al is. Ik zit in kleermakerszit op mijn bed in de hotelkamer met mijn laptop op mijn schoot, hoor de voetstappen op de gang en het kraken van de kamerdeuren. Het is kwart voor één ’s nachts. Mijn keel kriebelt. Ik eet een chocoladepretzel.