logologo
open button

CROSSING BORDER ANTWERP 2 NOV 2023

arrows

Kies de taal

NETHERLANDS

FRANCE

GESCHREVEN DOOR

Hanan Faour

(NL)

VERTAALD DOOR

Sofiane Boussahel

(FR)

Hanan Faour - 3 - levens, of: alternatieve werelden, of: gemiste kansen

5 November 2022

Er zijn te veel mensen om me heen en de stad is te groot voor mijn hoofd, dus ik ga naar de bioscoop. Ik beland voor twee uur in de utopische leefgemeenschap Victory van Don’t worry darling: een film over simulaties, droge woestijnlucht en wat er gebeurt als je leeft naar het fictieve leven dat je voor jezelf hebt gemaakt.

Weer terug in Den Haag luister ik naar schrijfster Olga Ravn die zegt: ‘Ik heb soms het gevoel dat ik artificieel ben.’ Ze zit op een witte, plastic kuipstoel die volgens mij van de Leen Bakker is en waarvan ik een identiek exemplaar vorige week in mijn plaatselijke kringloopwinkel heb zien staan. ‘Gemaakt, bijna plastic,’ gaat ze verder. ‘In narratieven kan je dat doen: jezelf opnieuw creëren.’

*

Die ochtend creëerde ik een nieuw leven. Ik liep langs een winkel met een vitrine vol kerstverlichting en bleef stilstaan om te kijken hoe de lichtjes langzaamaan van aan naar uit pulseerden. In de boekwinkel ernaast kocht ik een dichtbundel omdat de titel van glimmend goudfolie was gemaakt. In dat leven fonkelde alles. Daar was ik een ekster.

Die middag creëerde ik een nieuw leven. Ik poetste mijn tanden na de lunch voor het raam. De gordijnen van een van de ruimtes van de theaterzaal naast het hotel waren aan de kant geschoven. In de kamer waren mensen aan het dansen, moderne dans of jazzballet, ze hadden maillots aan en zwarte, strakke topjes en voerden allemaal hun eigen routine uit. Ik koos een van de dansers uit, het meisje dat het dichtst bij het raam stond, legde mijn tandenborstel op de vensterbank neer en probeerde haar pasjes te kopiëren. In dat leven had ik elke dinsdag en donderdagavond balletlessen in het kunstencentrum. Daar was ik Odette van het Zwanenmeer.

Die avond creëerde ik een nieuw leven. Ik belandde bij een programmaonderdeel waar ik niks vanaf wist en luisterde een half uur naar twee mannen met dikke Schotse accenten. Ze hadden het over rock & roll, over échte muziek, en ik luisterde die week bijna alleen maar naar de soundtrack van de eerste High School Musical film maar lachte als de rest van het publiek lachte en knikte instemmend als het ging over paddo’s en festivalpodia. In dat leven had ik kortgeknipte nagels en eelt op mijn vingertoppen. Daar was ik een rockster.

*

Die nacht neem ik genoegen met het leven dat er al is. Ik zit in kleermakerszit op mijn bed in de hotelkamer met mijn laptop op mijn schoot, hoor de voetstappen op de gang en het kraken van de kamerdeuren. Het is kwart voor één ’s nachts. Mijn keel kriebelt. Ik eet een chocoladepretzel.

WAT HEEFT DIT VERHAAL GEÏNSPIREERD?

Meer van Hanan Faour en Sofiane Boussahel

8 November 2022

Hanan Faour - 5 - hoe het langzaam wegebt

Ik krijg mijn koffer met moeite de lift in gerold. Een van de wieltjes draait niet soepel meer, waardoor ik slinger. Ik druk op het knopje ‘0’ en stap bij de zesde verdieping opzij voor een vrouw die de lift in probeert te stappen. Ze drukt op ‘1’, de verdieping van de ontbijtzaal. Ik heb twee uur geleden al ontbeten. De vrouw heeft Havaianas-teenslippers aan en donkerblauwe sokken met gekleurde stippen. Het rubber tussen haar grote teen en die ernaast, duwt tegen de stof van haar sok.

3 November 2022

Hanan Faour - 1 - een avondritueel

Het maakt geen verschil of ik een maandlange reis zal maken of maar een nachtje ergens anders slaap: de nacht voor mijn vertrek voer ik altijd een ritueel uit. Ik ga in bed liggen. Ik trek de dekens over me heen. Ik zeg: ‘Dit is mijn bed. Dit is hoe mijn bed voelt. Dit is hoe mijn bed ruikt. Dit is hoe mijn bed klinkt.’

4 November 2022

Hanan Faour - 2 - het gaat weer over slapen

In het paarsblauwe licht van het Heartbeat Hotel draagt Malika voor uit een bundel die Waar ik een slaapkamer heb gehad heet. Tussen een scène in een bus en een scène op een begraafplaats in, denk ik alle plekken waar ík een slaapkamer heb gehad. Er is er maar één: dat ene huis in dat ene dorp. Daarin staat de slaapkamer waarvan de muren ooit geel en blauw waren, en daarna roze met zebrabehang, en later grijs met één-meter-vijftig-hoge posters van Londen, en nog later beige, en als laatste groen.

6 November 2022

Hanan Faour - 4 - het is 01:42 en alles loopt door elkaar

vijf november, 10:32 Ik huil voor het eerst in mijn leven in een museum. Het gebeurt als ik in het tegenover vijf kinderboekillustraties van Annet Schaap voor de Bende van de Korenwolfboeken van Jacques Vriens sta. Plots zijn er tranen. Ze vallen terwijl ik kijk naar de tekening waar Pepijn, Joost, Eefie en Nina hun grootmoeder de trap af dragen omdat hun trapliftstoeltje nog niet geïnstalleerd is.

Zie The Chronicles live tijdens Crossing Border 2022