Hanan Faour - 2 - het gaat weer over slapen

In het paarsblauwe licht van het Heartbeat Hotel draagt Malika voor uit een bundel die Waar ik een slaapkamer heb gehad heet. Tussen een scène in een bus en een scène op een begraafplaats in, denk ik alle plekken waar ík een slaapkamer heb gehad. Er is er maar één: dat ene huis in dat ene dorp. Daarin staat de slaapkamer waarvan de muren ooit geel en blauw waren, en daarna roze met zebrabehang, en later grijs met één-meter-vijftig-hoge posters van Londen, en nog later beige, en als laatste groen.

Ik denk aan hoe de mensen die ik vandaag heb ontmoet slaapkamers hebben in steden als Londen, Parijs, Edinburgh en Reykjavik.
Ik denk aan de kieren tussen het kliklaminaat op mijn slaapkamervloer.
Ik denk aan hoe een slaapkamer veilig is: hoe het een plek is waar je je ogen durft te sluiten zonder bang te zijn om niet te zien, een plek is waar de ondergrond zacht genoeg is om te kunnen vallen zonder je te erg te bezeren, een plek is waar iemand in de buurt is om je toe te stoppen als je het koud krijgt.
En ik denk aan hoe met die voorwaarden alles een slaapkamer kan zijn.

Het fietspad achter mijn basisschool is een slaapkamer,
en mijn lichtroze thermosweater is een slaapkamer.
De herfstthee van de Theewinkel is een slaapkamer.

Het kaasbroodje van de Kiosk op Utrecht Centraal
(dat ik vandaag in de trein naar Den Haag boven mijn handbagagekoffer at waardoor er flinters bladerdeeg tussen de tanden van de rits belandde)
is een slaapkamer,
want het broodje is de route terug naar oma’s huis op woensdagmiddagen na ons wekelijkse bioscoopbezoek,
is de eerste keer dat ik een roux maakte,
is de grote aula tijdens de twee vrije lesuren tussen wiskunde en maatschappijleer in 5 vwo.

De manaeesh cheese & za’atar van Baladi Manouche
(waarvoor ik vandaag een omweg nam omdat de Google Mapsnavigatie de verkeerde route laadde)
is een slaapkamer,
want de manaeesh is de eettafel in het portiek voor de deur van ons appartement in Saïda,
is het plastic bakje waarboven teta haar zelfgemaakte za’atarmix in een ziplockzakje schept,
is de welkomstmat bij de voordeur waar mijn vader een in aluminiumfolie gewikkeld bakje met eten op achterlaat.

De pizza napoli van het restaurant vlak naast de eerste festivallocatie
(waar we vandaag naartoe liepen in de regen)
is een slaapkamer,
want de pizza is de eettafel tijdens alle huiswerkmiddagen met mijn beste basisschoolvriendin,
is hoe de woonkamer ruikt als ik om drie uur ’s nachts gistdeeg maak naar het recept van Laura Vitale op Youtube,
is de magnetronoven waar we ons op verjaardagen achter verstoppen omdat de ouders afscheid aan het nemen zijn en wij nog niet naar huis willen gaan.

Het ontbijtbord is een slaapkamer. Ik maak een plattegrond door met de tanden van mijn vork lijnen door het eten te trekken. Dit hier is de deur: precies tussen de glazig gebakken halve uienring en de gebroken eidooier in. Dit hier is het raam: naast het gesmolten rondje geitenkaas. En dit hier, precies in het midden van mijn bord, is het bed. Het zachte, vezelige vruchtvlees van de tomaat het matras, het zwartgeblakerde velletje mijn deken.