Hanan Faour - 1 - een avondritueel

Het maakt geen verschil of ik een maandlange reis zal maken of maar een nachtje ergens anders slaap: de nacht voor mijn vertrek voer ik altijd een ritueel uit.
Ik ga in bed liggen.
Ik trek de dekens over me heen.
Ik zeg: ‘Dit is mijn bed. Dit is hoe mijn bed voelt. Dit is hoe mijn bed ruikt. Dit is hoe mijn bed klinkt.’

Het voorkomt de spijt: de spijt van ergens niet genoeg van genieten op het moment dat je het nog hebt,

zoals niet genieten van niet-verkouden zijn, hoe je nu nog diep adem kan halen zonder dat er slijm en snot in je keel stokt (adem even diep in, koester het, je volgende verkoudheid zal je aan dit moment denken).

Want dan lig ik straks in een bed in het huis van mijn familie, een bed in een kamer met salamanders en muggen en dan denk ik niet: ‘had ik maar meer van mijn eigen bed genoten’, want dat deed ik al. Of dan lig ik straks in een bed in een Airbnb en dan voel ik de bedbugs in mijn armen bijten en dan denk ik niet: ‘had ik maar meer van mijn eigen bed genoten’, want dat deed ik al.

Dus dat is wat ik nu doe: ik ga in bed liggen, ik trek de dekens over me heen en ik zeg: ‘Dit is mijn bed. Dit is hoe mijn bed voelt (hard door het matras, zwaar door de grijze Ikea-verzwaringsdeken, warm). Dit is hoe mijn bed ruikt (naar de linnengeurkaars van de Dille en Kamille). Dit is hoe mijn bed klinkt (tingelend,er springt soms een matrasveertje los).’

Want ik lig straks drie nachten in een bed in Den Haag, om de tijd tussen de festivaldagen van Crossing Border te overbruggen. Festivaldagen met optredens van mensen die ik ken (zoals Babeth, Corinne, Demi en Malika die tijdens YOU’LL HAVE TO SCREAM LOUDER zullen optreden) en mensen die ik zal gaan leren kennen (door te luisteren naar hun werk, vlieg op de muur te zijn tijdens interviews of door ze in gangen of aan barretjes tegen het lijf te lopen). Festivaldagen met de deelnemers van de Chronicles 2022, de andere vier schrijvers en vijf vertalers met wie ik een groep vorm. En na al die ontmoetingen, of juist tussen die ketting van ontmoetingen in, zal ik willen slapen.

En dan zal ik in bed gaan liggen, de dekens over me heen trekken, en, ondanks de mooie, inspirerende dagen en avonden die me ongetwijfeld te wachten staan, aan mijn eigen bed denken. Aan hoe ik dieper slaap met de verzwaringsdeken, aan de geurkaars die ik eigenlijk mee had willen nemen, aan de schrik van de springende matrasveertjes midden in de nacht. Ik zal eraan denken, en ik zal ernaar verlangen, omdat ik, waar ik ook ben, altijd naar mijn slaapkamer verlang.

Maar ik zal niet denken: ‘had ik er maar meer van genoten, van die avond in dat bed, in die slaapkamer, in dat huis in dat dorp’, want dat heb ik dan al gedaan.