logologo
open button

CROSSING BORDER ANTWERP 2 NOV 2023

arrows

Kies de taal

NETHERLANDS

FRANCE

GESCHREVEN DOOR

Hanan Faour

(NL)

VERTAALD DOOR

Sofiane Boussahel

(FR)

Hanan Faour - 1 - een avondritueel

3 November 2022

Het maakt geen verschil of ik een maandlange reis zal maken of maar een nachtje ergens anders slaap: de nacht voor mijn vertrek voer ik altijd een ritueel uit.
Ik ga in bed liggen.
Ik trek de dekens over me heen.
Ik zeg: ‘Dit is mijn bed. Dit is hoe mijn bed voelt. Dit is hoe mijn bed ruikt. Dit is hoe mijn bed klinkt.’

Het voorkomt de spijt: de spijt van ergens niet genoeg van genieten op het moment dat je het nog hebt,

zoals niet genieten van niet-verkouden zijn, hoe je nu nog diep adem kan halen zonder dat er slijm en snot in je keel stokt (adem even diep in, koester het, je volgende verkoudheid zal je aan dit moment denken).

Want dan lig ik straks in een bed in het huis van mijn familie, een bed in een kamer met salamanders en muggen en dan denk ik niet: ‘had ik maar meer van mijn eigen bed genoten’, want dat deed ik al. Of dan lig ik straks in een bed in een Airbnb en dan voel ik de bedbugs in mijn armen bijten en dan denk ik niet: ‘had ik maar meer van mijn eigen bed genoten’, want dat deed ik al.

Dus dat is wat ik nu doe: ik ga in bed liggen, ik trek de dekens over me heen en ik zeg: ‘Dit is mijn bed. Dit is hoe mijn bed voelt (hard door het matras, zwaar door de grijze Ikea-verzwaringsdeken, warm). Dit is hoe mijn bed ruikt (naar de linnengeurkaars van de Dille en Kamille). Dit is hoe mijn bed klinkt (tingelend,er springt soms een matrasveertje los).’

Want ik lig straks drie nachten in een bed in Den Haag, om de tijd tussen de festivaldagen van Crossing Border te overbruggen. Festivaldagen met optredens van mensen die ik ken (zoals Babeth, Corinne, Demi en Malika die tijdens YOU’LL HAVE TO SCREAM LOUDER zullen optreden) en mensen die ik zal gaan leren kennen (door te luisteren naar hun werk, vlieg op de muur te zijn tijdens interviews of door ze in gangen of aan barretjes tegen het lijf te lopen). Festivaldagen met de deelnemers van de Chronicles 2022, de andere vier schrijvers en vijf vertalers met wie ik een groep vorm. En na al die ontmoetingen, of juist tussen die ketting van ontmoetingen in, zal ik willen slapen.

En dan zal ik in bed gaan liggen, de dekens over me heen trekken, en, ondanks de mooie, inspirerende dagen en avonden die me ongetwijfeld te wachten staan, aan mijn eigen bed denken. Aan hoe ik dieper slaap met de verzwaringsdeken, aan de geurkaars die ik eigenlijk mee had willen nemen, aan de schrik van de springende matrasveertjes midden in de nacht. Ik zal eraan denken, en ik zal ernaar verlangen, omdat ik, waar ik ook ben, altijd naar mijn slaapkamer verlang.

Maar ik zal niet denken: ‘had ik er maar meer van genoten, van die avond in dat bed, in die slaapkamer, in dat huis in dat dorp’, want dat heb ik dan al gedaan.

WAT HEEFT DIT VERHAAL GEÏNSPIREERD?

Meer van Hanan Faour en Sofiane Boussahel

8 November 2022

Hanan Faour - 5 - hoe het langzaam wegebt

Ik krijg mijn koffer met moeite de lift in gerold. Een van de wieltjes draait niet soepel meer, waardoor ik slinger. Ik druk op het knopje ‘0’ en stap bij de zesde verdieping opzij voor een vrouw die de lift in probeert te stappen. Ze drukt op ‘1’, de verdieping van de ontbijtzaal. Ik heb twee uur geleden al ontbeten. De vrouw heeft Havaianas-teenslippers aan en donkerblauwe sokken met gekleurde stippen. Het rubber tussen haar grote teen en die ernaast, duwt tegen de stof van haar sok.

5 November 2022

Hanan Faour - 3 - levens, of: alternatieve werelden, of: gemiste kansen

Er zijn te veel mensen om me heen en de stad is te groot voor mijn hoofd, dus ik ga naar de bioscoop. Ik beland voor twee uur in de utopische leefgemeenschap Victory van Don’t worry darling: een film over simulaties, droge woestijnlucht en wat er gebeurt als je leeft naar het fictieve leven dat je voor jezelf hebt gemaakt. Weer terug in Den Haag luister ik naar schrijfster Olga Ravn die zegt: ‘Ik heb soms het gevoel dat ik artificieel ben.’

4 November 2022

Hanan Faour - 2 - het gaat weer over slapen

In het paarsblauwe licht van het Heartbeat Hotel draagt Malika voor uit een bundel die Waar ik een slaapkamer heb gehad heet. Tussen een scène in een bus en een scène op een begraafplaats in, denk ik alle plekken waar ík een slaapkamer heb gehad. Er is er maar één: dat ene huis in dat ene dorp. Daarin staat de slaapkamer waarvan de muren ooit geel en blauw waren, en daarna roze met zebrabehang, en later grijs met één-meter-vijftig-hoge posters van Londen, en nog later beige, en als laatste groen.

6 November 2022

Hanan Faour - 4 - het is 01:42 en alles loopt door elkaar

vijf november, 10:32 Ik huil voor het eerst in mijn leven in een museum. Het gebeurt als ik in het tegenover vijf kinderboekillustraties van Annet Schaap voor de Bende van de Korenwolfboeken van Jacques Vriens sta. Plots zijn er tranen. Ze vallen terwijl ik kijk naar de tekening waar Pepijn, Joost, Eefie en Nina hun grootmoeder de trap af dragen omdat hun trapliftstoeltje nog niet geïnstalleerd is.

Zie The Chronicles live tijdens Crossing Border 2022