Fríða Ísberg - 2

Lestin æðir áfram. Út um gluggann: Þýskaland, Þýskaland, Þýskaland, svo Holland.

Skyndilega erum við stödd á veitingarstað. Tíu pítsur og hundrað fingur. Lagið: Golden Brown, texture like sun. Lays me down, with my minds she runs.

Ég segi: Þegar ég er þreytt elska ég dóttur mína örlítið meira.
Ég segi: Ég tók fjórar lestar í dag.

Þó svo að eyjan sem ég er frá er stærri í rúmmáli en mörg lönd í Evrópu eru þar engar lestar, hvorki í borgum né sveitum. Þetta þýðir að þegar lest kemur fyrir í skáldskap á íslensku, veit lesandinn um leið að sögusviðið á sér stað í útlöndum.

Spurningin: Hversu lítið?
Ég segi: Ég veit hvernig ég er skyld síðustu fjórum forsetum.

Íslenska byggðin er nánast öll við sjó. Þegar amma mín var 7 ára, árið 1939, flutti fjölskyldan hennar frá Djúpavogi til Reykjavíkur – frá einum endanum til annars – með skipi. Að sama skapi skildu faðir minn og móðir þegar ég var ungabarn og eina leiðin til þess að komast frá öðru til hins var að sigla með ferju í þrjá klukkutíma aðra leið.

Spurningin: Að eignast barn?
Ég segi: Strengurinn er eins og tyggjó sem teygist örlítið meir með hverjum deginum.

Í ferjunni var matsölustaður sem steikti hamborgara og franskar, og seldi nammi og ís. Foreldrar mínir gáfu mér yfirleitt smá pening til þess að kaupa nammi og ef eitthvað kæmi upp á átti ég að fara til Berglindar í sjoppunni. Ég keypti mér alltaf sama nammið: túpu af bleiku nammikremi sem maður kreisti beint upp í sig. Var þetta stór túpa? Svarið er já, nokkuð stór. Ekki ólíkt barnatannkremi. Ég veit ekki hversu margar túpur ég gleypti áður en ég komst að því að þetta krem var í rauninni tyggjó.

Orðatiltækið Allir vegir liggja til Rómar á ekki við þegar þú býrð á eyju, heldur Öll vötn falla til Dýrafjarðar.

Ég segi: Ég bað oft um hjálp í dag.
Ég segi: Og ég fékk oft hjálp í dag.

[Sena: brautarpallur, tvær níðþungar töskur, risastór ferðataska undir Bugaboo kerru, tveir bakpokar, taupoki með skiptidóti, leikföngum, barnamat, teppi; móðir (30) í þungri ullarkápu, faðir (33) í þungum ullarfrakka, barn (0) í burðarpoka framan á öðru hvoru; móðirin tekur skyndiákvörðun að taka aðra lest en ætlað var, lestin er alveg að fara, hún hoppar upp í með barnið og kerrutöskuna; faðirinn, ringlaður, eltir, en það er bil milli lestarinnar og brautarpallsins, töskurnar eru þungar, tröppurnar, tröppurnar, töskurnar eru fastar í tröppunum, það er bil milli lestarinnar og brautarpallsins. Faðirinn nær þessu naumlega, dyrnar lokast, lestin fer af stað. Móðirin sér að þau eru að gera vitleysu. Það er ekkert annað í stöðunni en að hlæja sig máttlausa.]

Orðatiltækið Að falla milli skips og bryggju: að gleymast í kerfinu, að verða útundan.

Ég veit ekki hvernig það var í útlöndum, en í kringum aldamótin á Íslandi var lífseig staðreynd sem allir virtust vita: Að það tæki sjö ár fyrir líkamann að melta tyggjó. Ég held að það sé búið að afsanna þessa kenningu. Ég held það.