Anne van den Dool - 5 - Niet alleen

Zondagochtend, negen uur. Ik word wakker in de hotelkamer die al vier dagen mijn thuis is. Ik ben gewend geraakt aan het uitzicht op het witte gebouw van de Haagse bibliotheek en het stadhuis, aan de klingelende trams die onoplettende wandelaars attenderen op een mogelijke botsing, aan de dansrepetities in Amare waarvan ik zelfs bij goed turen alleen glimpen van ledematen opvang. Ik ben gewend geraakt aan het ontbijt, waar ik me niet probeer te verliezen in het brede aanbod aan Amerikaanse pannenkoeken, donuts en scrambled eggs, maar met yoghurt, muesli en rozijnen mijn dagelijkse thuisontbijt naboots.

Ik ben gewend geraakt aan de deadline die elke ochtend om tien uur op me wacht, en telkens weer het bijbehorende dilemma: maak ik mijn verhaal midden in de nacht af, na alle programma’s die ik die avond heb gezien, zodat ik de volgende ochtend rustig wakker kan worden, of laat ik mijn gedachten rusten in het donker, hopend op een beter resultaat? Ik ben gewend geraakt aan het zoeken naar een onderwerp waarin ik me deze vierentwintig uur kan vastbijten, dat me de kans geeft de eigenheid van het festival voor het voetlicht te brengen, en dat tegelijkertijd iets zegt over mij.

Maar het allermeest ben ik gewend geraakt aan een gezelschap dat je, waar je ook gaat, telkens weer opvangt. Wanneer ik de ontbijtzaal binnen stap, ongeacht of hebben afgesproken om hier samen op een bepaald tijdstip te zijn. Wanneer ik een programma bezoek, en ik in de zaal altijd een paar opgestoken handen zie, het geklop op een lege stoel naast hen. Wanneer ik ’s avonds de crewmaaltijd geniet, in de rij ga staan voor een voordracht of concert, mijn hotelkamer uit wandel, wacht voor de lift – steeds zijn de andere Chronicles er om me op te vangen, te voorkomen dat ik word overvallen door het gevoel van ongemak of zelfs eenzaamheid dat voor mij aan een festival eigen is.

Gisteravond presenteerden we onze ervaringen in The Attic van het Korzo Theater. We vertelden over de intieme relatie tussen schrijver en vertaler, over de deadlines die telkens weer in onze nek hijgden, de onmogelijkheid onze teksten tussentijds even weg te leggen, er over een paar dagen weer met een frisse blik naar te kijken. We liepen een halfuur uit ten opzichte van het blokkenschema, maar dat deerde ons niet: zo zenuwachtig als we van tevoren waren geweest over dit presentatiemoment, zo opgewonden waren we nu omdat die spanning van ons af gleed.

Maar boven alles waren we gelukkig omdat we de vijf tweetallen die zich daar op dat podium presenteerden zo goed hadden leren kennen. Daardoor wisten we: er lopen meer mensen op deze wereld rond die de onzekerheid kennen van de eerste keer een boek, van vertellen over je werk, van haperingen in een vertaling. Daardoor wisten we: we mogen ons verliezen in woorden, of ze nu waargebeurd zijn of niet. Daardoor wisten we: misschien staan we aan het begin van iets groots.

Daardoor wisten we: we zijn niet alleen.