logologo
open button

CROSSING BORDER ANTWERP 2 NOV 2023

arrows

Kies de taal

NETHERLANDS

SPAIN

GESCHREVEN DOOR

Anne Louïse van den Dool

(NL)

VERTAALD DOOR

Irene de la Torre

(ES)

Anne van den Dool - 3 - Slechte moeder

5 November 2022

Ik wist niet hoe laat je zou komen. Ik wist dat je vandaag per koerier naar de festivalboekhandel zou worden gebracht, een kleine stapel als voorbode van wat nog komen gaat. Gisteravond liep ik al eeuwig rondjes langs de boeken van de andere festivalauteurs, bleef maar controleren of je er toch niet stiekem al bij lag. Vanmiddag na de lunch herhaalde ik dat ritueel: ik cirkelde opnieuw over de papieren rotonde, snuffelde zelfs in de dozen die half onder de tafels geschoven stonden. Nog steeds geen spoor van jou.

Vanmiddag om tien voor vier kreeg ik het verlossende bericht dat je onderweg was. Ik moest mezelf bedwingen om je op te wachten bij de deur van het theater, het stapeltje eigenhandig uit de handen van de koerier te pakken. Tegelijkertijd realiseerde ik me op dat moment dat ik er niet alleen naar uitkeek naar om je te zien, maar dat ik ook bang was. Bang dat je kaft per ongeluk de verkeerde kleur zou zijn, dat de letters te groot zouden blijken, dat mijn naam verkeerd was gespeld. Ik was bang dat je niet zo perfect zou zijn als ik me je had voorgesteld.

Hoewel je waarschijnlijk al rond vijf uur was gearriveerd, stelde ik onze ontmoeting uit tot na het avondeten. Tegenover sommige van mijn mede-Chronicles fluisterde ik dat jij waarschijnlijk voor me klaarlag. In hun grote ogen zag ik puur enthousiasme, waardoor ik me meer en meer realiseerde dat wat ik voelde angst moest zijn.

Even voor achten kwamen we aan. Ik schoot opnieuw de boekhandel in, maakte mijn ronde. Ik zocht je maar ik zag je niet, wist dat ik je in een ogenblik zou herkennen als ik oog in oog met je stond, als een moeder die razendsnel een menigte afspeurt naar een teken van haar kind. Ik had al zo lang naar je gekeken, alleen nog nooit op papier, nog nooit bijeengebonden, nog nooit op ware grootte. Wat kon het verschil zijn, probeerde ik mezelf gerust te stellen, en tegelijkertijd wist ik dat het een wereld van verschil maakte.

Ik zag alleen maar andere boeken, gaf de moed al bijna op, en toen lag je daar opeens toch, een bescheiden stapel bundels op de allerlaatste tafel die ik nog niet had bekeken. Ik wist van de vorige keren hoe dit voelde en toch was ik weer verbaasd: hoe iets wat je nog nooit eerder hebt gezien meteen van jou kan voelen, omdat jij het gemaakt hebt.

Ik pakte je op, in een reflex, voelde het papier, bladerde door je heen, wilde elk detail van jou in me opnemen en was tegelijkertijd doodsbang dat ik iets zag wat niet was zoals ik het had bedacht. Ik begon te zoeken: was het papier niet te wit, waren de paginanummers niet te groot, klopte de uitlijning wel? Ik dacht: zo zou het niet moeten voelen, ik zou je moeten omarmen en volmaakt gelukkig moeten zijn, maar in plaats daarvan zoek ik naar je onvolkomenheden, pak ik de bundel naast jou om te kijken of jij wel klopt. Is dat hoe een moeder kijkt naar haar pasgeboren kind? Of gaat die zo vaak gemaakte vergelijking toch niet helemaal op?

Een van mijn mede-Chronicles dartelde om me heen, vroeg of ze een foto van me zou maken met jou in mijn handen. Ik wist mezelf geen houding te geven terwijl ze klikte. Ze gaf mijn telefoon terug, zei dat ik zo gelukkig keek. In mijn ooghoek zag ik hoe een onbekende jou oppakte, de achterflap las, mijn foto bekeek, je teruglegde. Dit is niet hoe het zou moeten voelen, dacht ik. Ik denk dat ik een slechte moeder ben.

WAT HEEFT DIT VERHAAL GEÏNSPIREERD?

Meer van Anne Louïse van den Dool en Irene de la Torre

7 November 2022

Anne van den Dool - 5 - Niet alleen

Zondagochtend, negen uur. Ik word wakker in de hotelkamer die al vier dagen mijn thuis is. Ik ben gewend geraakt aan het uitzicht op het witte gebouw van de Haagse bibliotheek en het stadhuis, aan de klingelende trams die onoplettende wandelaars attenderen op een mogelijke botsing, aan de dansrepetities in Amare waarvan ik zelfs bij goed turen alleen glimpen van ledematen opvang. Ik ben gewend geraakt aan het ontbijt, waar ik me niet probeer te verliezen in het brede aanbod aan Amerikaanse pannenkoeken, donuts en scrambled eggs, maar met yoghurt, muesli en rozijnen mijn dagelijkse thuisontbijt naboots.

6 November 2022

Anne van den Dool - 4 - Schrijversspel

Soms vraag ik me af of ik wel een echte literatuurliefhebber ben. Zo leg ik veel boeken waaraan ik begin al na enkele pagina’s weer terzijde, omdat ik merk dat stijl of inhoud me niet bekoort. Hele genres sla ik over en de grootste literatuurklassiekers staan nog op mijn leeslijst. Maar het meest alarmerende teken aan de wand vind ik toch het feit dat ik geen televisieprogramma’s over boeken kijk.

3 November 2022

Anne van den Dool - 1 - Passe-partout

De organisatie drukte mij op het hart dat ik bij het schrijven van deze eerste tekst ook mijn ongemak bij de opdracht mocht laten blijken. Van dat aanbod maak ik graag gebruik. Niet om te reflecteren op de snelle productie die van The Chronicles wordt gevraagd – nu beleven, morgen beschrijven, is het devies – of op het feit dat ik in deze proloog moet schrijven over het nog onbeschrijfbare onbekende dat me te wachten staat, maar om te beginnen bij het begin: het concept van het literatuurfestival.

4 November 2022

Anne van den Dool - 2 - Onvertaalbaar

Ik dacht dat het spannendste van het maken van deze festivalteksten het directe schrijven zou zijn: beleven, produceren, nalezen, insturen, allemaal in een paar uur tijd. Geen externe redactieogen, geen ruimte voor reflectie. Maar iets anders blijkt nog spannender: je eigen werk onder je neus vertaald zien worden. Ik ontmoet Irene donderdagavond in de lobby van het hotel. De komende dagen zal zij mijn teksten naar het Spaans omzetten, met dezelfde snelheid als waarmee ik mijn teksten moet produceren. Ze heeft zich al ondergedompeld in mijn werk, vertelt ze terwijl we naar het restaurant lopen.

Zie The Chronicles live tijdens Crossing Border 2022