Anne van den Dool - 3 - Slechte moeder

Ik wist niet hoe laat je zou komen. Ik wist dat je vandaag per koerier naar de festivalboekhandel zou worden gebracht, een kleine stapel als voorbode van wat nog komen gaat. Gisteravond liep ik al eeuwig rondjes langs de boeken van de andere festivalauteurs, bleef maar controleren of je er toch niet stiekem al bij lag. Vanmiddag na de lunch herhaalde ik dat ritueel: ik cirkelde opnieuw over de papieren rotonde, snuffelde zelfs in de dozen die half onder de tafels geschoven stonden. Nog steeds geen spoor van jou.

Vanmiddag om tien voor vier kreeg ik het verlossende bericht dat je onderweg was. Ik moest mezelf bedwingen om je op te wachten bij de deur van het theater, het stapeltje eigenhandig uit de handen van de koerier te pakken. Tegelijkertijd realiseerde ik me op dat moment dat ik er niet alleen naar uitkeek naar om je te zien, maar dat ik ook bang was. Bang dat je kaft per ongeluk de verkeerde kleur zou zijn, dat de letters te groot zouden blijken, dat mijn naam verkeerd was gespeld. Ik was bang dat je niet zo perfect zou zijn als ik me je had voorgesteld.

Hoewel je waarschijnlijk al rond vijf uur was gearriveerd, stelde ik onze ontmoeting uit tot na het avondeten. Tegenover sommige van mijn mede-Chronicles fluisterde ik dat jij waarschijnlijk voor me klaarlag. In hun grote ogen zag ik puur enthousiasme, waardoor ik me meer en meer realiseerde dat wat ik voelde angst moest zijn.

Even voor achten kwamen we aan. Ik schoot opnieuw de boekhandel in, maakte mijn ronde. Ik zocht je maar ik zag je niet, wist dat ik je in een ogenblik zou herkennen als ik oog in oog met je stond, als een moeder die razendsnel een menigte afspeurt naar een teken van haar kind. Ik had al zo lang naar je gekeken, alleen nog nooit op papier, nog nooit bijeengebonden, nog nooit op ware grootte. Wat kon het verschil zijn, probeerde ik mezelf gerust te stellen, en tegelijkertijd wist ik dat het een wereld van verschil maakte.

Ik zag alleen maar andere boeken, gaf de moed al bijna op, en toen lag je daar opeens toch, een bescheiden stapel bundels op de allerlaatste tafel die ik nog niet had bekeken. Ik wist van de vorige keren hoe dit voelde en toch was ik weer verbaasd: hoe iets wat je nog nooit eerder hebt gezien meteen van jou kan voelen, omdat jij het gemaakt hebt.

Ik pakte je op, in een reflex, voelde het papier, bladerde door je heen, wilde elk detail van jou in me opnemen en was tegelijkertijd doodsbang dat ik iets zag wat niet was zoals ik het had bedacht. Ik begon te zoeken: was het papier niet te wit, waren de paginanummers niet te groot, klopte de uitlijning wel? Ik dacht: zo zou het niet moeten voelen, ik zou je moeten omarmen en volmaakt gelukkig moeten zijn, maar in plaats daarvan zoek ik naar je onvolkomenheden, pak ik de bundel naast jou om te kijken of jij wel klopt. Is dat hoe een moeder kijkt naar haar pasgeboren kind? Of gaat die zo vaak gemaakte vergelijking toch niet helemaal op?

Een van mijn mede-Chronicles dartelde om me heen, vroeg of ze een foto van me zou maken met jou in mijn handen. Ik wist mezelf geen houding te geven terwijl ze klikte. Ze gaf mijn telefoon terug, zei dat ik zo gelukkig keek. In mijn ooghoek zag ik hoe een onbekende jou oppakte, de achterflap las, mijn foto bekeek, je teruglegde. Dit is niet hoe het zou moeten voelen, dacht ik. Ik denk dat ik een slechte moeder ben.